Hoe het verder ging in Pakistan
Blijf op de hoogte en volg Danielle
10 Januari 2014 | Pakistan, Islamabad
Nadat ik in Peshawar ben geweest heb ik niets meer van mij laten horen. Inmiddels zijn we al 2,5 maand verder. Ik zou graag willen dat ik een consequente blogger was maar helaas, het blijkt steeds niet op mijn prioriteitenlijst te staan. Gaan we nu verandering in brengen, daar zijn tenslotte de goede voornemens voor toch?
Goed, dus laat ik de maand daarop eens samenvatting in een niet te lange blog. Nadat ik in Peshawar ben geweest heb ik nog een keer min leven gewaagd, gewoon voor de lol, hebben we een familie verhuisd een leven gered en hebben we gehuild van geluk.
Zoals ik al eerder geschreven heb hadden we een huis gevonden voor de familie van Bilal. Even een terugblik, zij leefde in een klein en gevaarlijk huis in een te gevaarlijk stad. Daar moesten ze echt weg en dat is gelukt. Met Bilal en zijn vader ben ik naar een plek dicht bij Islamabad gegaan en we hebben een huis gevonden. Bilal en zijn familie waren ontzettend blij en er moest een verhuizing geregeld worden. Ze zouden binnen een paar dagen verhuizen, maar dat heeft uiteindelijk nog een week geduurd. Het gaat nu eenmaal allemaal niet zo snel in Pakistan. Allereerst was er een eerdere bewoner die opeens het huis niet op tijd wilde verlaten. Per 1 November zou hij het huis verslaten, maar opeens was er een ernstig zieke vrouw en een kwade familie waardoor dat niet mogelijk was. Allemaal kul, want die man wilde op onze kosten gewoon in dat huis overwinteren. Uiteindelijk heeft de eigenaar de man uit het huis gegooid. Toen was er een probleem met de verhuiswagen. Zij dachten dat wel even de dag van te voren te regelen, maar dat gaat natuurlijk niet. Uiteindelijk zijn ze met een aantal dagen dan toch eindelijk verhuisd. Een week voordat wij vertrokken zijn we er langs geweest en het huis is leeg, maar groot en veilig. Een hele verbetering.
En kort nadat de familie was verhuisd kregen wij te horen dat we ook gingen verhuizen. Een telefoontje aan de Nederlandse ambassade op 6 November gaf ons het heugelijke nieuws dat ons verblijf in F-11 Islamabad Pakistan snel aan een eind zou komen. Het visum voor Bilal was binnen en wij konden het de volgende dag ophalen. Doordat hij dolgelukkig en hard huilen besloot in mijn armen te vallen was Bilal even vergeten om te vagen hoe laat we er moesten zijn. Uiteindelijke hebben wij een volle dag gespendeerd op de diplomatic enclave in Islamabad, de plek waar de meeste ambassades gevestigd zijn. Een enorm leuke ervaring, want opeens ben je op een plek die je niet helemaal begrijpt. Het lijkt een soort wereldreis op klein formaat, en dat is het natuurlijk ook. Je loopt van Egypte naar Thailand, naar het Vaticaan, naar Kenya en maakt dan even een stop bij een restaurantje om te lunchen. Op de terugweg merk je ook nog Switserland, Iran en de VS op. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat een prachtige gebouwen! Helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden. En toen om 4 uur konden we het visum eindelijk ophalen. De ambassade had per ongeluk een foutje gemaakt en Bilal een visum gegeven voor Nederland in plaats van Finland en wilde zijn visum weer innemen. Na een hoop stennis en boze blikken hebben we hem toch gekregen. Let the party start!
Je zou denken dat ik blij was om te gaan, maar kort nadat Bilal zijn visum ophaalde vond ik mijn tweede liefde in Pakistan: Chummi. Tijdens het boodschappen doen hoorde bilal een hoop kattengejank en besloot eens te kijken wat er aan de hand was. Daar in een vuilnisput zat een klein rood katje dat door anderen werd bekogeld met rotzooi en steentje. Bilal werd ontzettend kwaad en na geschreeuw tegen de belagers kreeg hij hulp van onze fruitsapverkoper en haalde hij de kat uit de put. Hij probeerde hem mee te nemen in een plastic tas, maar de kat scheurde deze kapot en maakte een hoop kabaal, dus Bilal zette hem in de berm dicht bij ons huis. Ondertussen stond ik onder de douche en bij het horen van dit verhaal sprong ik in de kleren en rende naar buiten. Kat weg. Maar na even rondlopen hoorde we de kitten weer janken en zagen we hem aan de andere kant van de weg. Terwijl er verkeer van alle kanten kwam rende de kitten naar ons toe. Mijn hart stond bijna stil. Bilal zette het verkeer stil en ik nam de kitten snel in mijn handen. En zo kwam Chummi in ons gezin. We hebben hem meegenomen naar de dierenarts, hem flink vetgemest en de familie van Bilal overgehaald om hem te adopteren, nadat ik zeker wist dat hij niet met ons mee kon. Het werd opeens wel een stuk moeilijker om weg te gaan uit Pakistan.
Je zou denken dat als we eindelijk samen kunnen gaan reizen ik wel zou zorgen dat ik in ieder geval tot die tijd in leven zou blijven. Niet dus. In november begon het nieuwe Islamitische jaar en op de 10e dag van de eerste maand herdenken de Shia’s (een religeuze groep die zichzelf Moslims noemen) dat zij de kleinkinderen van de profeet Mohammed hebben vermoord. Dat doen zij niet met 10 minuten stilte, dat doen zij door zichzelf zwaar te pijnigen en te slaan. Terwijl dit bij vrouwen gebeurd met zachte klapjes op de borst slaan de mannen zichzelf, soms alleen met de hand, maar vaak met messen aan kettingen. Het is een ongelooflijk agressief, bloederig en gevaarlijk evenement. Had ik even de mazzel dat een dergelijk evenement zich vlak voor onze deur plaatsvond. Nog geen 5 minuten van ons appartement was een Shia moskee en ik wilde met alle geweld gaan kijken. Ondanks dat Bilal zei dat het gevaarlijk was. Ondanks dat er hele grote dreiging van terroristische activiteiten was. En de Shia’s zelf zijn natuurlijk ook niet zo gezellig. Ik moest het zien. We konden er niet dichtbij komen. De plek waar de Shia’s liepen was afgeschermd en er stond over politie. Er was al aangekondigd dat als je hun opdrachten niet opvolgde je per direct neergeschoten werd. Maar toch kon ik alles vrij duidelijk zien. Het is denk ik het meest interessante wat ik ooit heb gezien. Mensen in optochten, die in ritme en groepen zichzelf pijnigen en een enorme kracht uitstralen. Omdat wij tegen het einde van de activiteiten bij de uitgang stonden zagen we een hoop bebloede ruggen en aggressieve blikken naar buiten komen. Toen vond ik het tijd om te gaan. Even later hoorde we op de tv dat er in d wijk naast ons bij eenzelfde activiteit 30 kilo aan explosieven was gevonden. De Taliban had geplant om overal in Islamabad aanslagen te plegen bij de Shia activiteiten, maar gelukkig had de politie die weten te onderscheppen.
En zo sloot ik mijn tijd in Pakistan af. Een week later, op 23 November ging onze vlucht naar Nederland. Dat betekende nog snel inkopen doen en afscheid nemen van familie, onze buren en de kat. Het was een emotioneel gebeuren waarbij iedereen vooral zijn best deed om niet te huilen. Behalve Chummi, die huilde voor iedereen. Op naar een nieuw avontuur in Nederland, samen, en wie weet waarnaar het avontuur ons daarna leidt.
Goed, dus laat ik de maand daarop eens samenvatting in een niet te lange blog. Nadat ik in Peshawar ben geweest heb ik nog een keer min leven gewaagd, gewoon voor de lol, hebben we een familie verhuisd een leven gered en hebben we gehuild van geluk.
Zoals ik al eerder geschreven heb hadden we een huis gevonden voor de familie van Bilal. Even een terugblik, zij leefde in een klein en gevaarlijk huis in een te gevaarlijk stad. Daar moesten ze echt weg en dat is gelukt. Met Bilal en zijn vader ben ik naar een plek dicht bij Islamabad gegaan en we hebben een huis gevonden. Bilal en zijn familie waren ontzettend blij en er moest een verhuizing geregeld worden. Ze zouden binnen een paar dagen verhuizen, maar dat heeft uiteindelijk nog een week geduurd. Het gaat nu eenmaal allemaal niet zo snel in Pakistan. Allereerst was er een eerdere bewoner die opeens het huis niet op tijd wilde verlaten. Per 1 November zou hij het huis verslaten, maar opeens was er een ernstig zieke vrouw en een kwade familie waardoor dat niet mogelijk was. Allemaal kul, want die man wilde op onze kosten gewoon in dat huis overwinteren. Uiteindelijk heeft de eigenaar de man uit het huis gegooid. Toen was er een probleem met de verhuiswagen. Zij dachten dat wel even de dag van te voren te regelen, maar dat gaat natuurlijk niet. Uiteindelijk zijn ze met een aantal dagen dan toch eindelijk verhuisd. Een week voordat wij vertrokken zijn we er langs geweest en het huis is leeg, maar groot en veilig. Een hele verbetering.
En kort nadat de familie was verhuisd kregen wij te horen dat we ook gingen verhuizen. Een telefoontje aan de Nederlandse ambassade op 6 November gaf ons het heugelijke nieuws dat ons verblijf in F-11 Islamabad Pakistan snel aan een eind zou komen. Het visum voor Bilal was binnen en wij konden het de volgende dag ophalen. Doordat hij dolgelukkig en hard huilen besloot in mijn armen te vallen was Bilal even vergeten om te vagen hoe laat we er moesten zijn. Uiteindelijke hebben wij een volle dag gespendeerd op de diplomatic enclave in Islamabad, de plek waar de meeste ambassades gevestigd zijn. Een enorm leuke ervaring, want opeens ben je op een plek die je niet helemaal begrijpt. Het lijkt een soort wereldreis op klein formaat, en dat is het natuurlijk ook. Je loopt van Egypte naar Thailand, naar het Vaticaan, naar Kenya en maakt dan even een stop bij een restaurantje om te lunchen. Op de terugweg merk je ook nog Switserland, Iran en de VS op. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat een prachtige gebouwen! Helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden. En toen om 4 uur konden we het visum eindelijk ophalen. De ambassade had per ongeluk een foutje gemaakt en Bilal een visum gegeven voor Nederland in plaats van Finland en wilde zijn visum weer innemen. Na een hoop stennis en boze blikken hebben we hem toch gekregen. Let the party start!
Je zou denken dat ik blij was om te gaan, maar kort nadat Bilal zijn visum ophaalde vond ik mijn tweede liefde in Pakistan: Chummi. Tijdens het boodschappen doen hoorde bilal een hoop kattengejank en besloot eens te kijken wat er aan de hand was. Daar in een vuilnisput zat een klein rood katje dat door anderen werd bekogeld met rotzooi en steentje. Bilal werd ontzettend kwaad en na geschreeuw tegen de belagers kreeg hij hulp van onze fruitsapverkoper en haalde hij de kat uit de put. Hij probeerde hem mee te nemen in een plastic tas, maar de kat scheurde deze kapot en maakte een hoop kabaal, dus Bilal zette hem in de berm dicht bij ons huis. Ondertussen stond ik onder de douche en bij het horen van dit verhaal sprong ik in de kleren en rende naar buiten. Kat weg. Maar na even rondlopen hoorde we de kitten weer janken en zagen we hem aan de andere kant van de weg. Terwijl er verkeer van alle kanten kwam rende de kitten naar ons toe. Mijn hart stond bijna stil. Bilal zette het verkeer stil en ik nam de kitten snel in mijn handen. En zo kwam Chummi in ons gezin. We hebben hem meegenomen naar de dierenarts, hem flink vetgemest en de familie van Bilal overgehaald om hem te adopteren, nadat ik zeker wist dat hij niet met ons mee kon. Het werd opeens wel een stuk moeilijker om weg te gaan uit Pakistan.
Je zou denken dat als we eindelijk samen kunnen gaan reizen ik wel zou zorgen dat ik in ieder geval tot die tijd in leven zou blijven. Niet dus. In november begon het nieuwe Islamitische jaar en op de 10e dag van de eerste maand herdenken de Shia’s (een religeuze groep die zichzelf Moslims noemen) dat zij de kleinkinderen van de profeet Mohammed hebben vermoord. Dat doen zij niet met 10 minuten stilte, dat doen zij door zichzelf zwaar te pijnigen en te slaan. Terwijl dit bij vrouwen gebeurd met zachte klapjes op de borst slaan de mannen zichzelf, soms alleen met de hand, maar vaak met messen aan kettingen. Het is een ongelooflijk agressief, bloederig en gevaarlijk evenement. Had ik even de mazzel dat een dergelijk evenement zich vlak voor onze deur plaatsvond. Nog geen 5 minuten van ons appartement was een Shia moskee en ik wilde met alle geweld gaan kijken. Ondanks dat Bilal zei dat het gevaarlijk was. Ondanks dat er hele grote dreiging van terroristische activiteiten was. En de Shia’s zelf zijn natuurlijk ook niet zo gezellig. Ik moest het zien. We konden er niet dichtbij komen. De plek waar de Shia’s liepen was afgeschermd en er stond over politie. Er was al aangekondigd dat als je hun opdrachten niet opvolgde je per direct neergeschoten werd. Maar toch kon ik alles vrij duidelijk zien. Het is denk ik het meest interessante wat ik ooit heb gezien. Mensen in optochten, die in ritme en groepen zichzelf pijnigen en een enorme kracht uitstralen. Omdat wij tegen het einde van de activiteiten bij de uitgang stonden zagen we een hoop bebloede ruggen en aggressieve blikken naar buiten komen. Toen vond ik het tijd om te gaan. Even later hoorde we op de tv dat er in d wijk naast ons bij eenzelfde activiteit 30 kilo aan explosieven was gevonden. De Taliban had geplant om overal in Islamabad aanslagen te plegen bij de Shia activiteiten, maar gelukkig had de politie die weten te onderscheppen.
En zo sloot ik mijn tijd in Pakistan af. Een week later, op 23 November ging onze vlucht naar Nederland. Dat betekende nog snel inkopen doen en afscheid nemen van familie, onze buren en de kat. Het was een emotioneel gebeuren waarbij iedereen vooral zijn best deed om niet te huilen. Behalve Chummi, die huilde voor iedereen. Op naar een nieuw avontuur in Nederland, samen, en wie weet waarnaar het avontuur ons daarna leidt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
