Peshawar, de stad van mijn man

I live for danger. Het klinkt leuk, maar het is alles behalve waar. Ik schijt in mijn broek als ik besluit iets te doen wat ik beter niet kan doen. En toch heeft angst me zelden tegen laten houden. In India ben ik op de rand van een klif gaan lopen om een kerkje te bezoeken. Dat ik vervolgens door de zware regen weg glibber in de modder en bijna van die klif afdonder had ik wel voorspeld, maar achteraf vond ik het een fantastisch avontuur. Toen ik in Kenya door een nationaal park met een dierenverzorger naar de uitgang liep en er bij de uitgang achter kwam dat ik in een gebied heb gelopen waar leeuwen los rond lopen was dat voor mij een reden om daar de volgende dag weer naartoe te gaan, op eigen houtje, zonder dierenverzorger die weet wat je moet doen als je die leeuw daadwerkelijk tegen komt. Want ook al is het niet slim om te doen, ik wil het toch. Dit soort dingen ontlokken bij mij maar een uitspraak: ‘vandaag was in ieder geval geen saaie dag’.

Voor mij is het dus niet zo moeilijk te beslissen wat te doen als het tijd wordt dat mijn schoonfamilie naar huis gaat, terug naar Peshawar. We gaan ze brengen. Gisteren avond besloot ik in 5 minuten: ‘Bilal, ze moeten echt terug’. Vanochtend besloot ik in 5 minuten: ‘Bilal, het is allemaal te lastig, we gaan ze wel brengen. Ja tuurlijk, we gaan gewoon lekker mee naar Peshawar’. En op dat moment wist ik mijn liefste echtgenoot toch weer te verbazen. Hij weet dat ik een hoop wil doen, maar dat ik met hem naar zijn stad ga, waarvan ik vaak genoeg heb benadrukt dat het de gevaarlijkste stad van de wereld is, had hij niet gedacht.
En dus pakten we op zaterdag ochtend alle spullen en stapten we in een auto op weg naar Peshawar. Onderweg kreeg ik vele instructies. Ik mocht geen blond haartje laten zien en mijn huid moest overal bedekt zijn. Ik moest luisteren naar Bilal en niet naar buiten gaan als hij zegt dat het te gevaarlijk is en als ik uit de auto stap zo snel mogelijk het huis in gaan. Maar het was daar natuurlijk allemaal wel heel veilig. De autorit was heerlijk. We reden door de bergen, het weer was fantastisch en de omgeving veranderde langzaam. Maar zo ook de mensen. De geweren werden steeds groter naarmate we dichter bij Peshawar kwamen en de vrouwen kregen steeds meer stof om zich heen. Het verkeer werd drukker en agressiever en ik begon me steeds minder op mijn gemak te voelen.

Peshawar is een prachtige stad met prachtige gebouwen. De cultuur is daar nog puur en het lijkt er op dat het westen daar minimale invloed heeft. Het is Pakistan zoals je je het voorstelt en zoals je het op tv ziet. Niet zoals het verwesterde Islamabad. Op het moment dat ik door de stad reed en over de schok heen was wilde ik alles zien. Alle plekken waar Bilal over verteld had. Alles wat ik op tv had gezien en waarover ik in mijn lonely planet heb gelezen. Ik wilde kijken bij alle winkeltjes waar de kleding en sieraden super goedkoop zijn en ik wilde naar de musea om alle mooie bewaarde cultuur te zien. Maar dat kon niet, want ookal zien de stad en de mensen er heel normaal uit, Peshawar is voor mij gewoon echt niet veilig. En daar was ik me echt wel van bewust. Het was niet zo dat ik dacht dat ik elk moment neergeschoten kon worden. Als dat zo zou zijn was ik direct omgedraaid. Het was meer de sfeer. Ik voelde dat er in deze stad gevaar is, ik zag sommige mensen met kwaadheid naar mij staren en ik zag dat mensen niet begrepen wat ik kwam doen in hun stad. Overal was extreme beveiliging ter voorbereiding op de volgende dag. Want het was zaterdag, en op zondag zijn er gegarandeerd aanslagen. Het is echt onwerkelijk.

Maar op al deze plaatsen bleef ik dus in de auto. Pas toen we voor de deur van Bilal’s huis stonden kon ik naar buiten. Een stap uit de auto, de volgende naar binnen in zijn huis. En toen stond ik opeens op de plek die ik al zo vaak op Skype heb gezien. Het huisje waar Bilal al zijn hele leven woont. Het voelde helemaal niet alsof ik daar voor het eerst was en ik wilde er ook helemaal niet meer weg. Het voelde zo bekend. Maar we hadden geen tijd. Bilal wilde me de universiteit van Peshawar nog laten zien en naar een restaurant om mij de goede kant van Peshawar te laten zien. Alles was prachtig, maar ik kon geen foto’s maken want het was te donker. Daarna nog even terug naar zijn huis, spullen verzamelen, afscheid nemen van een vriend, en toen was het alweer voorbij. We vetrokken, en voor Bilal de laatste keer dat hij met zijn familie in zijn huis was waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Volgende week vertrekt zijn familie naar hun nieuwe huis en dan zal dit huis bewoont worden door een ander gezin. In de auto moest ik huilen. Ik realiseerde me opeens hoe ongelooflijk heftig het allemaal is wat wij aan het doen zijn.

Nu ben ik weer terug in het fijne veilige Islamabad. Het was een gekke ervaring om daar te zijn. Het is vreemd om te zien dat er plekken zijn op de wereld die zo prachtig zijn, maar waar veel mensen nooit zullen komen. En dat er mensen zijn die dit soort prachtige steden verwoesten met hun krankzinnige overtuigingen. Ik hoop dat Peshawar ooit een stad wordt waar ik met een gerust hart mijn kinderen mee naartoe kan nemen om ze te laten zien waar hun vader is opgegroeid, maar voor nu was ook voor mij dit de laatste keer. Op naar betere oorden.