Weer terug in Pakistan

Het moment dat ik op het vliegveld in Islamabad stond, draaierig van de warmte, volledig uitgeput na een reis van ruim 15 uur en met pijn in mijn lichaam door te weinig ruimte in het vliegtuig op mijn vlucht van Dubai naar Islamabad. Het leek even alsof ik in een soort gekke droom zat. Had ik verwacht dat ik daar zo snel weer terug zou zijn? Misschien had ik het stiekem wel gehoopt, want ik hou van Pakistan, maar ik had het niet verwacht. En toch stond ik er weer. Na een verschrikkelijke reis met gillende kinderen, slecht eten, vertragingen, aankondigingen van neergestorte vliegtuigen en een enorm slaaptekort was ik nog maar zo’n honderd meter verwijderd van Bilal. Eindelijk! Wat is het dan enorm frustrerend als je naar je liefde toe wilt en je eerst nog door de paspoortcontrole heen moet (waarom kijkt die man zo lang naar mijn paspoort in visum, ze gaan me toch niet terug sturen) en uiteraard kwam mijn koffer als laatste op de bagage band.

Maar daarna was het dan eindelijk zover. Ik liep naar buiten en keek binnen 5 seconden weer in de ogen van de liefste man van de wereld: mijn man. Uiteraard is er hier geen sprake van omhelzen of überhaupt aanraken. We liepen direct naar de taxi’s, koffer inladen en op naar ons appartement. Vanuit de taxi zag ik de mannen in de shalwar kameez, de chaos op de wegen, de mooi versierde trucks en de prachtige bergen van Islambad. Het is alsof ik nooit ben weg geweest. Het enige verschil met de vorige keer is dat het nu bloedje heet is. De dag dat ik aankwam was het 35 graden en het zal nu niet veel koeler zijn. Het is echt geen weer om ’s middags lekker naar buiten te gaan en daarom is het ’s nachts dus enorm gezellig op staat.

We zitten in hetzelfde appartementen gebouw als de vorige keer, alleen nu in een ander, kleiner appartement, want we zijn met z’n tweeën en niet meer met de hele familie. Nu moeten we dus echt gaan bewijzen dat wij het samen wel kunnen redden. Ook als we zelf onze vuile kleren moeten wassen, de afwas moeten doen en moeten koken. Tot nu toe lijken we dat uitstekend te kunnen. Het is allemaal net echt en ik geloof dat ik me nu pas echt getrouwd voel. We hebben ons eigen appartement. Ik kook voor Bilal en hij soms voor mij (dat wil zeggen hij weet erg goed hoe de magnetron werkt) en, de grootse test, over 2 dagen komt de schoonfamilie offerfeest (Eid) bij ons vieren.

Het offerfeest. Het is hier in Pakistan groter dan kerstmis in Europa. Het duurt hier 3 dagen en er wordt door iedereen groots uitgepakt. Al sinds ik hier aangekomen ben zie ik dat iedereen met de voorbereidingen bezig is. Bilal’s familie treurt de hele week over alle mooie schapen, geiten, koeien en kamelen die hun buren hebben gekocht terwijl zij niets zullen offeren en iedereen doet koortsachtig inkopen. Het is onmogelijk om nog een kledingmaker te vinden die kleding voor je kan naaien voor Eid (mij lukt dat natuurlijk wel, want als Europees meisje dat is bekeerd tot de Islam krijg je hier bijna alles voor elkaar). We moesten gisteren een half uur rondrijden in een taxi voor we een ATM hadden gevonden waar nog geld in zat. Het is een gekkenhuis.

De belangrijkste aankoop voor Eid is uiteraard het offerdier. De dieren worden overal op straat verkocht, maar het grootste spektakel is wel de mundi bazar. Een hele wijk met alleen maar velden voor met herders die hun dieren komen verkopen. Als je even vergeet dat die dieren daar verkocht worden om geofferd te worden is het echt een feestje om daar rond te lopen. (Je mag niet zeggen dat ze morgen avond allemaal dood zijn, ze gaan naar Jannat en dat vinden ze fijn). Uiteraard viel ik als een blok voor een enorm lief geitjes dat me in de armen sprong en met niet meer met rust wilde laten. Als Bilal me niet tegen gehouden had had ik hem gekocht en hem onder mijn bed verstopt tot na Eid.

Ok, even een aantal facts over het offeren zodat ik niet een zielig vertekend beeld schep. Jullie willen uiteraard ook de feiten horen om een eerlijk oordeel te vormen. Niet iedereen in Pakistan offert een dier. Alleen als je het je kunt veroorloven is het je plicht dat wel te doen. De reden dat mensen offeren staat in de Koran. Ooit moest Ibrahim zijn zoon offeren van Allah. Toen hij bereid was dat te doen en probeerde de keel van zijn zoon door te snijden maakte Allah het mes bot zodat dit niet lukte. Alleen het feit dat Ibrahim dit wilde doen was genoeg voor Allah. In plaats van deze zoon als offer te nemen stuurde Allah een schaap vanuit de hemel zodat Ibrahim deze kan offeren. Sindsdien moeten alle moslims die het zich kunnen veroorloven op Eid een dier offeren. In Pakistan is dit een geit, schaap, koe of kameel. De prijzen variëren sterk. Wij konden gisteren een mooie geit krijgen voor 10000 rupees, wat ongeveer 70 euro is, maar er zijn ook geiten van 1000 euro, en een koe heb je hier pas vanaf 700 euro. Ik geloof dat Bilal vertelde dat er vorig haar in Peshawar een koe was gekocht voor 20,000 euro. Vind Allah dat belangrijk? Nou dat betwijfel ik. De mensen willen hiermee puur opscheppen. Na het offeren zal het dier verwerkt worden tot vlees. Dit wordt verdeeld in 3 stukken. 1 stuk is voor de eigenaar, een voor de familie en een voor de armen. Er wordt dus ook gedeeld, wat ik wel heel mooi vind.

Morgen is het zo ver. De dag begint met het Eid gebed waarna de dieren geofferd worden. Kurbani heet het, en uiteraard gaan wij kijken. Ook al vind ik het oprecht een beetje eng allemaal, het is toch iets wat ik meegemaakt wil hebben. Als je de wereld wilt zien moet je de realiteit ook onder ogen zien. Er is ons een geit aangeboden als verlaat huwelijkscadeau, wat wij uiteraard niet kunnen weigeren. Ook al denk ik eigenlijk niet dat die geit gaat komen, er is dus een klein kansje dat ik mijn eigen man morgen dit ritueel ga zien uitvoeren. En daarna een paar dagen feest. Buiten het bloed en de dieren koppen op de straten moet het een zeer feestelijke bedoeling zijn. Ik ga het meemaken en zal jullie snel op de hoogte brengen.
Khuda Hafiz!