Ik heb echt geen idee waar ik aan begin

Mijn koffer zit nog maar half vol, ik moet nog een hoop papierwerk regelen en ik heb maar van de helft van mijn vrienden afscheid genomen. Ik heb net mijn afscheidsfeestje gehad met een paar lieve collega's en mijn laatste dag bij de Media Markt heb ik over 22 uur achter de rug. Dat dat betekend dat ik nooit meer terug kom, nooit meer dat rode shirt aan trek, een aantal collega's nooit meer zal zien heb ik al 100 keer gezegd, maar dringt nog niet tot me door. Dat ik over 3 dagen op het vliegtuig stap en niet weet wanneer ik terug kom, daar praat ik over, maar ik denk er niet eens over na... Het is gewoon allemaal zo onwerkelijk.

Als je me 3 jaar geleden tijdens mijn onderzoek naar Pakistan had verteld dat ik ooit naar Pakistan zou gaan zou ik je compleet voor gek verklaren. Dat ik er twee keer in een jaar naartoe zou gaan zou voor mij een aanleiding zijn om mezelf preventief onder toezicht te stellen. En toch gaat het nu gebeuren. Aankomende woensdag stap ik op het vliegtuig, onderweg naar Pakistan, met een tussenstop in mijn geliefde Dubai, die ik alleen maar enkele uren in de donkere nacht vanuit het vliegtuig kan bewonderen. Wellicht zijn mijn vrienden daar nog wakker en kan ik ze even bellen. He, ik ben in de buurt! Nee we kunnen helaas niet meeten voor een paar cocktails. Voor nu, want waar de toekomst mij brengt weet ik niet, en het zou mij zo maar met mijn grote liefde naar mijn grote liefde kunnen brengen.

Een paar dagen geleden zei een collega dat ze soms zo benieuwd is waar ze over een jaar zal zijn. Ik denk er al dagen over na waar ik over een maand zal zijn. Ben ik nog in Pakistan? Zal de IND mij en Bilal toch een kans gunnen om samen met mijn familie in Nederland de feestdagen in December door te brengen, zouden we een rondreis door Europa aan het plannen zijn, of reizen we door Azie, het Midden Oosten of Africa? De afgelopen drie jaar heb ik er van gedroomd dat ik een avontuur zou aangaan, waarbij ik alles achter zou laten, een ticket zou kopen en vanuit daar verder rond zou reizen. Hoe vaak heb ik wel niet gezegd dat ik ontslag zou nemen en de wijde wereld in zou trekken. Nu ga ik het echt doen, tenminste, als er in ieder geval één ambassade ons goed gezind is, want op dit moment staan ze Bilal nog niet toe om buiten de grenzen van zijn land op vakantie te gaan. Aangezien er behoorlijk wat mensen voor ons hopen, wensen, bidden, mediteren en visualiseren moet dat echt wel goed komen.

Ik heb alleen nog maar stress over de komende twee dagen, mijn laatste twee dagen in Nederland, waarin ik definitief afscheid neem van de Media Markt en veel lieve collega's, waarin ik mijn koffer nog moet inpakken, waarin ik mijn moeder nog moet overtuigen dat ik echt weer in een stuk terug kom en waarin ik en nieuw hoofdstuk in mijn boek afsluit en een nieuw hoofdstuk begin.

Ik hoop dat velen van jullie me hier blijven volgend en me af en toe moed in praten, me van tips kunnen voorzien of gewoon even kunnen zorgen dat ik nog in contact blijf met iedereen die ik zo ga missen. Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte van alle ontwikkelingen!