Tegenvallers

De vorige keer vertelde ik over alle voorbereidingen van het offerfeest en mijn plannen om de volgende dag het offeren mee te gaan maken. Met tegenzin ging ik die avond slapen, want hoe speciaal het allemaal mag zijn, ik vond het toch echt gewoon zielig, wat natuurlijk absoluut hypocriet is. Voor het slapen gaan heb ik met Bilal nog besproken wat ik kon verwachten en heb ik me voorbereid wat komen gaat. Je moet het een keer meegemaakt hebben dacht ik maar. Behoorlijke tegenvaller dus dat we er de volgende dag achter kwamen dat Qurbani (offeren) in Islamabad helemaal niet toegestaan is en er dus echt helemaal niets te zien was. Verder viert iedereen Eid binnenshuis waardoor het op straat enorm saai is. Alle winkels zijn dicht, iedereen is in zijn eigen dorp om bij familie te zijn, geen hol aan. We zijn ’s avonds uit eten gegaan en hebben ons verder voorbereid op de komst van mijn schoonfamilie.

Er was echter nog een ding die dag wat wel enorm belangrijk was. Op deze dag, 16 oktober, zou Bilal de uitslag krijgen van het bezwaar tegen het afwijzen van zijn visum voor Nederland. Ondanks dat het offerfeest dus niet zoveel aan was, was de dag voor ons alles behalve saai. De hele dag wachten, emails checken, voorspellen wat er zou gebeuren. Maar er kwam niets binnen. Toen we het om 16.00 Nederlandse tijd zat waren belde ik de advocaat. Kort gezegd, geen uitslag binnen maar misschien kwam de uitslag de volgende dag nog binnen. Die kwam niet. En het gaat nog 2 weken duren voordat we de uitslag misschien wel krijgen. Het is om moe van te worde, en vanaf dat moment heb ik ook besloten 30 oktober niet terug te komen naar Nederland.
Mijn schoonfamilie kwam die dag echter wel, en veel te vroeg, zonder het vlees dat ze eerst zouden verzamelen in Peshawar. Als ik ergens gek van wordt dan is het wel als mensen veel te vroeg of onaangekondigd langs komen. Zij deden allebei. Zonder ook maar iets in huis te hebben en ook nog eens de plannen voor het avondeten om te moeten gooien kwamenzij binnen en begon ik mijn dag bloed chagrijnig. Mijn dag werd echter gered toen een paar uur later mijn overbuurman een gigantisch stuk rundvlees kwam brengen. Ongelooflijk dat zelfs ik als nieuwe inwoner gewoon vlees uitgedeeld krijg. De rest van het weekend hebben we ons vermaakt met veel te veel eten, te veel tv kijken en heel veel bijpraten. Het hoogtepunt was de introductie van het monopoly spel. Ook in Pakistan wordt het goed ontvangen.

Op zondag hadden we echter minder luie plannen. Mijn schoonfamilie woont in Peshawar, waar het heel gevaarlijk is nu, in een huis dat veel te klein is en op instorten staat. Ze plannen al een tijdje te verhuizen naar een andere stad, Wah Cantt, en op zaterdag kreeg Bilal bericht dat er een appartement beschikbaar is. Zoals het beschreven werd klonk het perfect en het was goedkoop, ongeveer 90 euro per maand. Dat moesten we natuurlijk direct bekijken. En ook al gaan vrouwen in Pakistan over het algemeen niet mee naar dit soort gelegenheden, ik zou mezelf natuurlijk niet zijn als ik niet zou blijven pushen tot ik mee mocht. ’s Ochtends dus inpakken en naar Wah Cantt met een auto. Ik maakte me enigszins zorgen omdat ik dit gebeid helemaal niet in mag. Het is een restricted area en over het algemeen worden buitenlanders daar niet gewaardeerd. In theorie dan, want in de praktijk mag ik komen en gaan waar ik wil. Het huis was fantastisch en dus is er direct besloten dat dit het nieuwe huis van mijn schoonfamilie wordt. Wat een mooi cadeau in deze Eid week. Voor Bilal een dubbel gevoel, want het betekend dat hij nooit meer zal terug komen in het huis waar hij geboren is, en dat het huis van zijn ouders niet meer als zijn huis zal voelen als hij weer terug komt in Pakistan. Maar het is het beste zo.

De volgende dag gingen de vader en broers van Bilal naar huis, terug naar Peshawar. Zijn moeder, zus en neefje bleven bij ons. Het plan was dat de mannen de verhuizing regelden en de vrouwen vanaf hier naar hun nieuwe appartement zouden gaan. Was ik inmiddels niet aan mijn rust toe? Absoluut, maar zo gaat het hier nu eenmaal. Als familie besluit te blijven, dan blijven ze. Wij hadden gelukkig genoeg te doen. De 23e hadden wij een afspraak staan met de Nederlandse ambassade om een visum voor Finland aan te vragen voor Bilal. We gingen er al half van uit dat hij zijn visum voor Nederland niet zou krijgen en besloten in dat geval een tijdje in Europe te gaan reizen. Na overleg met de advocaat gingen wij dus die dag het visum aanvragen, ondanks dat er nog geen uitslag was voor het visum voor Nederland. Het was een hele ervaring daar. Wat worden met verschrikkelijk behandeld als ze een visum aan konden vragen. We werden uitgemaakt voor leugenaars, omdat het belachelijk was dat ik een Pakistaan in de winter mee wilde nemen naar Scandinavië. En dat is maar een voorbeeld van de dingen die we daar aan moesten horen. We zullen dus zien wat er met dit visum gaat gebeuren. Een uitgebreider verslag van wat er daar gebeurd is zal ik later plaatsen.

De volgende dagen zijn we alleen bezig geweest met bureaucratisch gebeuren, informatie krijgen en ook een beetje uitrusten. Pakistan is soms enorm vermoeiend en daar had ik gisteren even genoeg van. Daarom besloten we dat vrijdag en het weekend alleen voor leuke dingen is. Maandag gaan we ons weer bezig houden met de serieuze dingen. We hebben nu weer genoeg tijd, want voorlopig ga ik hier niet weg. Not without my husband.