McLeod Ganj
Door: daniellelooije
Blijf op de hoogte en volg Danielle
20 Juni 2011 | India, New Delhi
Dit is het zomerweer van Nederland!
Vanaf de eerste ochtend dat ik mijn bed hier in India uitkwam en de scherpe hitte van de zon op mijn huis voelde heb ik uitgekeken naar deze reis. Ons reisje naar McLeod Ganj. Karamvir stond erop dat we ook naar een kouder oord gingen, want hij heeft toch zeker ook vakantie. In Nederland vond ik het maar onzin dat we in India de kou op gingen zoeken, maar inmiddels ben ik het volledig met hem eens dat dit een heeeel goed idee is. De reis was echter wel lang. We gingen op donderdag 16 Juni rond 4 uur met een taxi naar New Delhi railwaystation en namen vanaf daar de trein naar Chandighar. Daar overnachten we en de volgende dag hadden we auto met een driver die ons naar McLeod Ganj, dichtbij Dharamsala, zou brengen.
Nu moet ik even uitleggen dat het organiseren van deze reis helemaal niet zo simpel is. Wie mij ooit nog durft te vertellen dat iedereen in India engels spreekt zal ik vanaf nu hartelijk uitlachen. Bijna niemand in India spreekt engels, althans, niet de mensen die je als tourist nodig hebt. Het organiseren van een taxi is al een heel gedoe. Ten eerste moet je zorgen dat je niet te veel betaald. De prijzen die gerekend worden lopen nogal uiteen. Ik kwam er na een hoop gezoek achter dat quickcabs in Delhi het goedkoopste is, Rs.10/km. En dan moet je ze bellen. De vrouwen zijn aardig te verstaan, maar de mannen niet. Het ergste is nog dat ze zelf vinden dat ze erg verstaanbaar zijn en dat je bij moeilijkere vragen (Nee, niet vanaf Delhi, maar vanaf Noida) direct wordt doorverbonden naar een man. Het koste mij dus een half uur voor ik iemand kon laten begrijpen dat ik vanaf Noida naar het NEW Delhi railwaystation wilde (are you sure you don’t mean OLD Delhi? Nee!!!).
Dan komt het allerleukste. Je weet pas 45 minuten van te voren of je ook echt een taxi krijgt. De beschikbaarheid wordt pas kort van te voren vastgesteld en dus kan het zomaar zijn dat je 3 kwartier voor vertrek nog de andere organisaties moet bellen. Gelukkig kan ik me na 2 weken India niet meer zo druk maken over dit soort dingen. En het ging goed. Ik kreeg keurig een smsje met de naam en het telefoonnummer van de taxichauffeur, en dus konden we om 4pm vertrekken naar het treinstation. Onderweg natuurlijk ontzettend veel Jams, wat niet uitmaakt aangezien er genoeg te zien is (zoals het gebouw van de WHO India). Van de treinen weet ik al hoe het werkt. Het is ook vrij simpel als je het eenmaal door hebt. En dus zaten we op tijd in de trein naar Chandighar, maar niet naast elkaar. Meer mensen hadden er last van en dus begonnen we in de trein een ruilactie. De ene wilde een windowseat en de andere ook. Een man wilde niet naast een vrouw zitten en een andere man niet naast een kind (wat ik me dan wel weer voor kon stellen). Na een hoop logistiek gebeuren zat iedereen echter naast degene waarmee hij reisde. Fijn.
Ik kan me niet meer voorstellen dat ik het 7,5 uur hebt uitgehouden in de trein naar Amritsar. De 3,5 uur naar Chandighar waren erg lang en ik wilde na een uur al de trein uit of een dansje maken in het gangpad zodat ik mijn spieren maar kon bewegen. Ik was stikjaloers op de kinderen die rondrende en heb Karamvir zelfs voorgesteld om even een rondje mee te doen. Hij vond het niet zo’n goed idee (in de basis is hij eigenlijk maar een saaie indiase 30er).
Op het station van Chandighar stond de taxi klaar en die bracht ons naar het hotel. Het was een heerlijk oudbollig hotel met een bed dat uitnodigd om op te springen. Vond Karamvir ook niet zo’n goed idee. Dan maar roomservice. Een probleem, whisky vergeten. En whisky is een vereiste sinds ik hier ben, voor ons allebei. Whisky kopen maar dan. Na een vurige discussie of ik als vrouw wel of niet naar een slijterij kon trok ik aan het langste eind in gingen we samen op pad door de donkere nacht in Chandighar op zoek naar een liquor shop. Die vonden we, en op het laatste moment moest ik toch maar van een paar meter afstand bekijken hoe alleen mannen drank kopen. Ik voelde me ontzettend fijn, zo alleen in het donker tussen mannen met gigantische geweren.
Terug in het hotel dan eindelijk voedsel. Het eten in Punjab is het lekkerste eten van India heb ik al ondervonden. Vooral de kippensoep is een reden om er te blijven, maar ook de rest is er heerlijk. En waarschijnlijk zit er een soort slaapmiddel in. Ondanks de te goed werkende AC die onze kamer veranderde in de Noordpool sliep ik die nacht als een roosje.
De volgende dag gingen we om 8 uur met de auto naar Dharamsala. Volgens de driver zou de rit 5 uur duren, het werden er uiteindelijk 8. In het eerste uur kreeg ik de schok van mijn leven omdat we door Mohali reden (de woonplaats van Karamvir’s ouders). Ik kon dan ook niet anders dan voorstellen om even bij ze langs te gaan nu we er toch zijn. Mijn ideeën vallen niet goed bij hem deze reis. Dichterbij zal ik dus nooit komen. Het was een hele hele lange reis. Na ongeveer 2 uur zagen we de bergen en ongeveer 3 uur lang reden we er doorheen. Het is prachtig, onvoorstelbaar, en een beetje eng met de ravijnen vlak naast je. Ondanks dat er voorspelt werd dat we kots misselijk zouden worden van het rondjes rijden om de bergen heen hield ik me vrij goed, en na een lange reis van 8 uur waren we in McLeod Ganj.
McLeod Ganj is de woonplaats van de Dalai Lama, en het stikt hier daarom van de monniken en de toeristen. Het is een echte backpackers plaats en er is daarom niet echt een hotel te vinden dat aan de eisen van een gemiddeld verwend persoon voldoet. Gelukkig ben ik dat niet. Ons hotel (Annex hotel) was prima. Er stond een piepend bed, de douche had warm water en we hadden een balkon. Maar het allerfijnst, het weer was ontzetten fijn!! Het eerste wat ik zei toen we op het balkon naar het uitzicht stonden de kijken was ‘Dit is het zomerweer van Nederland!’. Strikt genomen denk ik dat ik dat loog. Het is meestal kouder in Nederland, en veel regen, maar de temperatuur was dragelijk, dus dan is het al snel meer Nederland dan India.
We gingen direct weer naar buiten en de omgeving verkennen. Alles in McLeod Ganj is leuk, gezellig en vooral relaxt. Op de markten zitten mensen gewoon en stalken je niet met alle waar die ze willen verkopen. Mensen spreken verstaanbaar Engels en bijna niemand staart naar je. Je vind er vele touristen met de Lonely Planet in hun hand en overal zijn kleine restaurantjes waar je rustig en veilig kunt eten. Het weer is fantastisch en vanaf alle hoeken zie je de bergen, prachtig en overal anders. We verkende de buurt en ik genoot van de rust. Even niet het chaotische gebeuren van India. Even een meer geciviliseerde omgeving waar ik gewoon mezelf kan zijn en niet constant mijn sjaal mee hoef te slepen omdat er anders misschien een blote schouder of de schaduw van een borst gezien kan worden. Hier kan ik wel leven.
We besloten ’s avonds bij Jimmy’s te gaan eten. Een Italiaans restaurant waar ze ook vlees serveren (geen rund natuurlijk). Ze hebben een gigantische menu kaart en je mag zelf je bestelling opnemen. Dat is normaal hier. Je krijgt de kaart met een papiertje en potlood, schrijft je bestelling op en geeft deze af aan een van de medewerkers. Daarna wacht je 45 minuten voor je eten klaar is. Wij delen altijd ons eten. Deze keer echter wilde we allebei iets anders en dus at ik pasta met 4 kazen en hij gegrilde kip. Ik merkte dat mijn maag aardig is gekrompen hier. Ik krijg niet eens meer een half bord pasta weg en ik kon zelfs niet meer zwichten voor de meest verrukkelijk ogende chocolade mousse die ik ooit had gezien. Wel nam ik een brownie mee naar het hotel, dat moet later tijdens een film nog wel lukken. Ik kocht ook bij een klein winkeltje een pak grapefruitsap en daarna was ik klaar voor de avond. Omdat het in de bergen helaas wel stikt van de gevaarlijke ziekmakende insecten (vooral muggen dus) moest de kamer dicht en ging ik opzoek naar een Engelstalige film. The amityville horror werd uitgezonden, en wat is er nou beter dan een enge film kijken ergen in de bergen waar het stikdonker is.
De volgende dag gingen we echte dingen zien. Ik wilde naar de tempel van de Dalai Lama en Karamvir naar een kerk, omdat hij nog nooit in een kerk is geweest. Eerst naar de Dalai Lama. Hij was helaas niet thuis, maar in Australie. Mag de pret niet drukken. Het vreemde aan het complex is dat je er zo voorbij zou open. Er staan kleine bordjes met ‘entrance of the temple’, maar als je uit de verkeerde hoek komt zie je die niet, en loop je dus zo 500m verder om er achter te komen dat je er waarschijnlijk al voorbij bent gelopen. Je loopt hier echt midden tussen de koeien, die je gewoon opzij duwen omdat je op het plekje staat waar zij willen staan. Gelukkig ben ik gek op koeien en hier kon ik ze eindelijk aanraken, of…. zij mij. De tempel is niet zo heel bijzonder. Ik had er veel meer van verwacht. Overal staan kastjes met kaarsjes en in de tempel staat een grote Budha. Verder is er niet veel te zien. Het huis van de Dalai Lama is ook niet bijster interessant, en er mochten geen foto’s van gemaakt worden, ookal stikt het van de foto’s op het internet.
Daarna dus maar naar de kerk. De tocht bleek een kleine jungle tour. We moesten ons 1,5km lang door de auto’s heen wringen, op richels balanceren en langs bomen klimmen. Heerlijk, dit verwacht je als je in de bergen bent! Na onze tocht kwamen uiteindelijk aan bij een klein kerkje. Het was een beetje vreemd. Ten eerste is een kerk in India al een vreemde gewaarwording en ten tweede was de kerk net niet zoals een kerk hoort te zijn. Geen haantje bijvoorbeeld. Om de kerk heen lag wel een prachtige begraafplaats. Bijna alle graven hadden uitzicht op de prachtige bergen en dal. Dat is zo’n plek waarvan je denk, als het toch moet…. Karamvir was geïntrigeerd door de graven, en heeft bijna elke grafsteen op de foto gezet, uiteraard op de meest artistieke manieren. Het fenomeen begraven is hem ook niet zo bekend. Cremeren is hier vooral populair.
D: Je bent nogal geïntrigeerd door de begraafplaats hè?
K: Ja, er liggen hier gewoon mensen onder de grond en die stenen zijn mooi
D: In Nederland heb je heel veel van dit soort plekken
K: Interessant
D: Ik kijk er nog niet er naar uit
K: Hmm…
Hij associeert een begraafplaats waarschijnlijk iets minder met de dood dan ik.
En toen begon het te regenen. En niet zo’n beetje ook. Het was een van die regens waarover je wel eens in de krant leest. Zo eentje die je wel eens op tv ziet, naast de beelden van gorilla’s en van die kleurige vogels, meestal vergezeld met beelden van verwoeste regenwouden, en dat je dan kan storten op giro 555 ofzo. Ook al heb ik een prachtig paars parapluutje gekregen, daar had ik echt geen hol aan. En dan wordt de tocht terug door de woestenij opeens wel heel avontuurlijk. Glibberend door de modder, auto’s die bijna over je tenen rijden omdat ze je door de regen bijna niet zien, wegglippen in de richeltjes en bijna het ravijn in. Dit is echt nog veel beter dan door het National Park in Nairobi lopen met een ‘Lion on the loose’ ;-).
Uiteraard was de regen voorbij toen we weer in het dorp aankwamen en dus gingen we eerst maar wat eten voor we naar de kamer gingen. Er is hier geen reden om uit te rusten in je hotelkamer, dus zo lang mogelijk buiten blijven. We gingen naar een klein restaurantje en ik weet niet eens meer hoe het heet. Wel herinner ik me dat ik heel graag naar Jimmy’s wilde op dat moment. We bestelde kippensoep en iets met varkensvlees en aardappelen en het was veel te veel en niet lekker. Gelukkig hadden we ook momo’s die wel heel lekker waren. De rest van de dag hebben we gewoon door het dorpje heen geslentert en ’s avonds maar weer veilig gekozen voor Jimmy’s, waar we de lekkerste pizza pepperoni ooit haalde. Ik moet dus bij deze ook medelen dat Nairobi niet meer ver genoeg is om de lekkerste pizza te halen. Helaas is deze te bestellen in McLeod Ganj, Dharamsala, India.
Ik wilde daar nooit meer weg. De plek waar we bijna niet gebelt konden worden, waar het weer heerlijk was en het uitzicht prachtig. Waar aapjes om je heen dansen en niemand je aanstaart. Waar je rustig ’s avonds alleen over straat kan lopen en waar iedereen elkaar helpt met het vinden van het beste restaurant, een ATM die werkt of de plek waar je echte wijn kunt kopen. Maar het moest. In verband met de Jams en onze gereserveerde trein tickets vanaf Chandighar moesten we de volgende ochtend erg vroeg vertrekken. En dus nam ik op zondag ochtend afscheid van dit heerlijke oord. Ik weet nu al dat ik dit het meeste zal missen….
Vanaf de eerste ochtend dat ik mijn bed hier in India uitkwam en de scherpe hitte van de zon op mijn huis voelde heb ik uitgekeken naar deze reis. Ons reisje naar McLeod Ganj. Karamvir stond erop dat we ook naar een kouder oord gingen, want hij heeft toch zeker ook vakantie. In Nederland vond ik het maar onzin dat we in India de kou op gingen zoeken, maar inmiddels ben ik het volledig met hem eens dat dit een heeeel goed idee is. De reis was echter wel lang. We gingen op donderdag 16 Juni rond 4 uur met een taxi naar New Delhi railwaystation en namen vanaf daar de trein naar Chandighar. Daar overnachten we en de volgende dag hadden we auto met een driver die ons naar McLeod Ganj, dichtbij Dharamsala, zou brengen.
Nu moet ik even uitleggen dat het organiseren van deze reis helemaal niet zo simpel is. Wie mij ooit nog durft te vertellen dat iedereen in India engels spreekt zal ik vanaf nu hartelijk uitlachen. Bijna niemand in India spreekt engels, althans, niet de mensen die je als tourist nodig hebt. Het organiseren van een taxi is al een heel gedoe. Ten eerste moet je zorgen dat je niet te veel betaald. De prijzen die gerekend worden lopen nogal uiteen. Ik kwam er na een hoop gezoek achter dat quickcabs in Delhi het goedkoopste is, Rs.10/km. En dan moet je ze bellen. De vrouwen zijn aardig te verstaan, maar de mannen niet. Het ergste is nog dat ze zelf vinden dat ze erg verstaanbaar zijn en dat je bij moeilijkere vragen (Nee, niet vanaf Delhi, maar vanaf Noida) direct wordt doorverbonden naar een man. Het koste mij dus een half uur voor ik iemand kon laten begrijpen dat ik vanaf Noida naar het NEW Delhi railwaystation wilde (are you sure you don’t mean OLD Delhi? Nee!!!).
Dan komt het allerleukste. Je weet pas 45 minuten van te voren of je ook echt een taxi krijgt. De beschikbaarheid wordt pas kort van te voren vastgesteld en dus kan het zomaar zijn dat je 3 kwartier voor vertrek nog de andere organisaties moet bellen. Gelukkig kan ik me na 2 weken India niet meer zo druk maken over dit soort dingen. En het ging goed. Ik kreeg keurig een smsje met de naam en het telefoonnummer van de taxichauffeur, en dus konden we om 4pm vertrekken naar het treinstation. Onderweg natuurlijk ontzettend veel Jams, wat niet uitmaakt aangezien er genoeg te zien is (zoals het gebouw van de WHO India). Van de treinen weet ik al hoe het werkt. Het is ook vrij simpel als je het eenmaal door hebt. En dus zaten we op tijd in de trein naar Chandighar, maar niet naast elkaar. Meer mensen hadden er last van en dus begonnen we in de trein een ruilactie. De ene wilde een windowseat en de andere ook. Een man wilde niet naast een vrouw zitten en een andere man niet naast een kind (wat ik me dan wel weer voor kon stellen). Na een hoop logistiek gebeuren zat iedereen echter naast degene waarmee hij reisde. Fijn.
Ik kan me niet meer voorstellen dat ik het 7,5 uur hebt uitgehouden in de trein naar Amritsar. De 3,5 uur naar Chandighar waren erg lang en ik wilde na een uur al de trein uit of een dansje maken in het gangpad zodat ik mijn spieren maar kon bewegen. Ik was stikjaloers op de kinderen die rondrende en heb Karamvir zelfs voorgesteld om even een rondje mee te doen. Hij vond het niet zo’n goed idee (in de basis is hij eigenlijk maar een saaie indiase 30er).
Op het station van Chandighar stond de taxi klaar en die bracht ons naar het hotel. Het was een heerlijk oudbollig hotel met een bed dat uitnodigd om op te springen. Vond Karamvir ook niet zo’n goed idee. Dan maar roomservice. Een probleem, whisky vergeten. En whisky is een vereiste sinds ik hier ben, voor ons allebei. Whisky kopen maar dan. Na een vurige discussie of ik als vrouw wel of niet naar een slijterij kon trok ik aan het langste eind in gingen we samen op pad door de donkere nacht in Chandighar op zoek naar een liquor shop. Die vonden we, en op het laatste moment moest ik toch maar van een paar meter afstand bekijken hoe alleen mannen drank kopen. Ik voelde me ontzettend fijn, zo alleen in het donker tussen mannen met gigantische geweren.
Terug in het hotel dan eindelijk voedsel. Het eten in Punjab is het lekkerste eten van India heb ik al ondervonden. Vooral de kippensoep is een reden om er te blijven, maar ook de rest is er heerlijk. En waarschijnlijk zit er een soort slaapmiddel in. Ondanks de te goed werkende AC die onze kamer veranderde in de Noordpool sliep ik die nacht als een roosje.
De volgende dag gingen we om 8 uur met de auto naar Dharamsala. Volgens de driver zou de rit 5 uur duren, het werden er uiteindelijk 8. In het eerste uur kreeg ik de schok van mijn leven omdat we door Mohali reden (de woonplaats van Karamvir’s ouders). Ik kon dan ook niet anders dan voorstellen om even bij ze langs te gaan nu we er toch zijn. Mijn ideeën vallen niet goed bij hem deze reis. Dichterbij zal ik dus nooit komen. Het was een hele hele lange reis. Na ongeveer 2 uur zagen we de bergen en ongeveer 3 uur lang reden we er doorheen. Het is prachtig, onvoorstelbaar, en een beetje eng met de ravijnen vlak naast je. Ondanks dat er voorspelt werd dat we kots misselijk zouden worden van het rondjes rijden om de bergen heen hield ik me vrij goed, en na een lange reis van 8 uur waren we in McLeod Ganj.
McLeod Ganj is de woonplaats van de Dalai Lama, en het stikt hier daarom van de monniken en de toeristen. Het is een echte backpackers plaats en er is daarom niet echt een hotel te vinden dat aan de eisen van een gemiddeld verwend persoon voldoet. Gelukkig ben ik dat niet. Ons hotel (Annex hotel) was prima. Er stond een piepend bed, de douche had warm water en we hadden een balkon. Maar het allerfijnst, het weer was ontzetten fijn!! Het eerste wat ik zei toen we op het balkon naar het uitzicht stonden de kijken was ‘Dit is het zomerweer van Nederland!’. Strikt genomen denk ik dat ik dat loog. Het is meestal kouder in Nederland, en veel regen, maar de temperatuur was dragelijk, dus dan is het al snel meer Nederland dan India.
We gingen direct weer naar buiten en de omgeving verkennen. Alles in McLeod Ganj is leuk, gezellig en vooral relaxt. Op de markten zitten mensen gewoon en stalken je niet met alle waar die ze willen verkopen. Mensen spreken verstaanbaar Engels en bijna niemand staart naar je. Je vind er vele touristen met de Lonely Planet in hun hand en overal zijn kleine restaurantjes waar je rustig en veilig kunt eten. Het weer is fantastisch en vanaf alle hoeken zie je de bergen, prachtig en overal anders. We verkende de buurt en ik genoot van de rust. Even niet het chaotische gebeuren van India. Even een meer geciviliseerde omgeving waar ik gewoon mezelf kan zijn en niet constant mijn sjaal mee hoef te slepen omdat er anders misschien een blote schouder of de schaduw van een borst gezien kan worden. Hier kan ik wel leven.
We besloten ’s avonds bij Jimmy’s te gaan eten. Een Italiaans restaurant waar ze ook vlees serveren (geen rund natuurlijk). Ze hebben een gigantische menu kaart en je mag zelf je bestelling opnemen. Dat is normaal hier. Je krijgt de kaart met een papiertje en potlood, schrijft je bestelling op en geeft deze af aan een van de medewerkers. Daarna wacht je 45 minuten voor je eten klaar is. Wij delen altijd ons eten. Deze keer echter wilde we allebei iets anders en dus at ik pasta met 4 kazen en hij gegrilde kip. Ik merkte dat mijn maag aardig is gekrompen hier. Ik krijg niet eens meer een half bord pasta weg en ik kon zelfs niet meer zwichten voor de meest verrukkelijk ogende chocolade mousse die ik ooit had gezien. Wel nam ik een brownie mee naar het hotel, dat moet later tijdens een film nog wel lukken. Ik kocht ook bij een klein winkeltje een pak grapefruitsap en daarna was ik klaar voor de avond. Omdat het in de bergen helaas wel stikt van de gevaarlijke ziekmakende insecten (vooral muggen dus) moest de kamer dicht en ging ik opzoek naar een Engelstalige film. The amityville horror werd uitgezonden, en wat is er nou beter dan een enge film kijken ergen in de bergen waar het stikdonker is.
De volgende dag gingen we echte dingen zien. Ik wilde naar de tempel van de Dalai Lama en Karamvir naar een kerk, omdat hij nog nooit in een kerk is geweest. Eerst naar de Dalai Lama. Hij was helaas niet thuis, maar in Australie. Mag de pret niet drukken. Het vreemde aan het complex is dat je er zo voorbij zou open. Er staan kleine bordjes met ‘entrance of the temple’, maar als je uit de verkeerde hoek komt zie je die niet, en loop je dus zo 500m verder om er achter te komen dat je er waarschijnlijk al voorbij bent gelopen. Je loopt hier echt midden tussen de koeien, die je gewoon opzij duwen omdat je op het plekje staat waar zij willen staan. Gelukkig ben ik gek op koeien en hier kon ik ze eindelijk aanraken, of…. zij mij. De tempel is niet zo heel bijzonder. Ik had er veel meer van verwacht. Overal staan kastjes met kaarsjes en in de tempel staat een grote Budha. Verder is er niet veel te zien. Het huis van de Dalai Lama is ook niet bijster interessant, en er mochten geen foto’s van gemaakt worden, ookal stikt het van de foto’s op het internet.
Daarna dus maar naar de kerk. De tocht bleek een kleine jungle tour. We moesten ons 1,5km lang door de auto’s heen wringen, op richels balanceren en langs bomen klimmen. Heerlijk, dit verwacht je als je in de bergen bent! Na onze tocht kwamen uiteindelijk aan bij een klein kerkje. Het was een beetje vreemd. Ten eerste is een kerk in India al een vreemde gewaarwording en ten tweede was de kerk net niet zoals een kerk hoort te zijn. Geen haantje bijvoorbeeld. Om de kerk heen lag wel een prachtige begraafplaats. Bijna alle graven hadden uitzicht op de prachtige bergen en dal. Dat is zo’n plek waarvan je denk, als het toch moet…. Karamvir was geïntrigeerd door de graven, en heeft bijna elke grafsteen op de foto gezet, uiteraard op de meest artistieke manieren. Het fenomeen begraven is hem ook niet zo bekend. Cremeren is hier vooral populair.
D: Je bent nogal geïntrigeerd door de begraafplaats hè?
K: Ja, er liggen hier gewoon mensen onder de grond en die stenen zijn mooi
D: In Nederland heb je heel veel van dit soort plekken
K: Interessant
D: Ik kijk er nog niet er naar uit
K: Hmm…
Hij associeert een begraafplaats waarschijnlijk iets minder met de dood dan ik.
En toen begon het te regenen. En niet zo’n beetje ook. Het was een van die regens waarover je wel eens in de krant leest. Zo eentje die je wel eens op tv ziet, naast de beelden van gorilla’s en van die kleurige vogels, meestal vergezeld met beelden van verwoeste regenwouden, en dat je dan kan storten op giro 555 ofzo. Ook al heb ik een prachtig paars parapluutje gekregen, daar had ik echt geen hol aan. En dan wordt de tocht terug door de woestenij opeens wel heel avontuurlijk. Glibberend door de modder, auto’s die bijna over je tenen rijden omdat ze je door de regen bijna niet zien, wegglippen in de richeltjes en bijna het ravijn in. Dit is echt nog veel beter dan door het National Park in Nairobi lopen met een ‘Lion on the loose’ ;-).
Uiteraard was de regen voorbij toen we weer in het dorp aankwamen en dus gingen we eerst maar wat eten voor we naar de kamer gingen. Er is hier geen reden om uit te rusten in je hotelkamer, dus zo lang mogelijk buiten blijven. We gingen naar een klein restaurantje en ik weet niet eens meer hoe het heet. Wel herinner ik me dat ik heel graag naar Jimmy’s wilde op dat moment. We bestelde kippensoep en iets met varkensvlees en aardappelen en het was veel te veel en niet lekker. Gelukkig hadden we ook momo’s die wel heel lekker waren. De rest van de dag hebben we gewoon door het dorpje heen geslentert en ’s avonds maar weer veilig gekozen voor Jimmy’s, waar we de lekkerste pizza pepperoni ooit haalde. Ik moet dus bij deze ook medelen dat Nairobi niet meer ver genoeg is om de lekkerste pizza te halen. Helaas is deze te bestellen in McLeod Ganj, Dharamsala, India.
Ik wilde daar nooit meer weg. De plek waar we bijna niet gebelt konden worden, waar het weer heerlijk was en het uitzicht prachtig. Waar aapjes om je heen dansen en niemand je aanstaart. Waar je rustig ’s avonds alleen over straat kan lopen en waar iedereen elkaar helpt met het vinden van het beste restaurant, een ATM die werkt of de plek waar je echte wijn kunt kopen. Maar het moest. In verband met de Jams en onze gereserveerde trein tickets vanaf Chandighar moesten we de volgende ochtend erg vroeg vertrekken. En dus nam ik op zondag ochtend afscheid van dit heerlijke oord. Ik weet nu al dat ik dit het meeste zal missen….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
