Een weekendje Agra
Door: daniellelooije
Blijf op de hoogte en volg Danielle
12 Juni 2011 | India, Agra
Google Maps blijkt in India ook al niet de beste resource om je route naar bestemming te vinden. Omdat taxi’s veel te duur waren besloten we om met de auto van Karamvir naar Agra te gaan. Het is ‘maar’ 4 uur rijden en het hotel dat we hadden geboekt had een parkeerplaats. Dat redden we dus wel. Klein detail is dat we natuurlijk wel moeten weten hoe te rijden. Je zou denken dat van Delhi (hoofdstad) naar Agra (land der Taj Mahal) genoeg routes te vinden zijn, maar dat valt knap tegen. De enige route die we konden vinden was via google maps. Printscreen dus en laptop mee. Er leek een hele makkelijk weg te zijn die in een ruk doorging naar Agra. Kon niet te moeilijk zijn dus.
Fout! Die weg was er inderdaad, althans, het begin ervan. Helaas was deze niet in gebruik. Na al ruim een uur gezocht te hebben wist iemand ons te vertellen dat onze route helemaal niet bestaat en moesten we dus weer terug naar Noida. Dat is niet al te goed voor je humeur. Gelukkig wist en vriend een goede weg en konden we na 1,5 uur vespilde tijd eindelijk de goede moed bij elkaar rapen en waren we dan eindelijk op weg naar de Taj Mahal.
De totale reis duurde 6 uur en toen we in het laatste uur merkte dat de AC de warmte niet meer uit de auto kon houden, maakte me dat flink nerveus. Het is toch helemaal niet zoveel warmer in Agra? Hoe kan het in vredesnaam warmer zijn dan 42-45 graden? Het kan dus. Bloedverziedend heet was het toen we eenmaal uit de auto stapte en mijn koffer naar de receptie werd gedragen. Nadat ik allerlei informatie had gedeeld en de mensen bij de receptie minstens 5 keer hadden gecheckt of het echt wel de bedoeling is dat wij een kamer delen (‘maar de kamer heeft maar een bed….’) konden we eindelijk naar kamer 405, onze verblijfplaats met gelukkig een AC die wel tegen de hitte opkon. De gebruiksaanwijzing van de kamer werd uitgereikt en toen opende de medewerker de gordijnen…
Daar wassie…. De Taj Mahal. Ik kon m zomaar zien vanuit mijn hotelkamer. Mooi, wit en onwaarschijnlijk. Ik vergat direct de hitte, trok mijn schoenen aan, rende de kamer uit naar het dakterras en… rende direct weer terug naar de hotelkamer. Nee, het was echt veel te heet om naar buiten te gaan. Eerst maar even bijkomen dan. Rond 5 uur zou het dragelijk zijn buiten, dus we besloten tot dan te wachten.
Ik heb ongeveer 2 uur uit het raam gekeken naar dat prachtige gebouw, en kon niet wachten om het van dichtbij te bekijken. Om 5 uur waagde we ons dus maar naar buiten. We moesten eerst kaartjes kopen, waarvoor het loket natuurlijk in de tegenovergestelde richting van de Taj Mahal is. Terwijl Karamvir Rs.30 moest betalen betaalde ik Rs.750. Zo is dat hier, als buitenlander betaal je automatisch meer. Daarna ging er karretje van het loket naar de ingang van de Taj Mahal. En zo conservatief als India is moest ik bij de vrouwen en Karamvir bij de mannen. Hetzelfde gebeurde bij de ingang van de Taj Mahal. Mannen en vrouwen gaan gescheiden naar binnen, gelukkig zie je elkar weer terug na alle beveiligingscontroles.
De Taj Mahal kent iederen van die ene foto die op internet te vinden is. Een mooi plaatje geschoten vanaf de voorkant (en officieel de enige plek waar je foto’s mag schieten. Het complex begint echter met een plein met rode gebouwen. Pas als je aan de rechter kan een poort doorgaat verschijnt de tuin met de Taj Mahal voor je. Je stapt een platform op waar je nog foto’s mag maken (het bekende kiekje) en loopt daarna een trap af met een bord dat er vanaf daar geen foto’s meer gemaakt mogen worden. Uiteraard heb ik me daar helemaal niets van aangetrokken en heb ik vrolijk overal foto’s gemaakt.
Ik waag me liever niet aan het beschrijven van de Taj Mahal. Iedereen komt met woorden als, het is veel mooier als op de foto’s en het is betoverend. Dat is het ook allemaal, maar als je echt wilt weten hoe de Taj is moet je m zelf zien. De enige ervaring die ik op dat moment had die wel te begrijpen is is dat het bloedje bloedje heet is. Ik zal dan nu ook de tip geven die ik keihard heb genegeerd. Ga nooit in Juni naar India!!! Je zweet uit poriën die je niet bekend zijn en het water dat je drinkt komt er gelijk aan alle kanten weer uit. (sorry voor de smakeloze beschrijving, maar het is ook gewoon smakeloos). Het is het echter wel waard. Ik heb ontzetten genoten bij de Taj Mahal, en heb er ondanks de hitte ruim 2 uur rondgelopen. Ondertussen druk handen schuddend van indiase kinderen die buitenlanders zo interessant vinden dat we behandeld worden als wereldsterren. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar na het gestaar in Amritsar en Delhi kon ik hier vreselijk van genieten.
Terug in de hotel kamer heb ik nog nooit zo genoten van de AC. Wat een verademing. Tijdens het eten dat we op de hotelkamer opaten (wij hebben een gezamelijke liefde ontwikkeld voor roomservice) en niet bijster interessant was, besproken we wat we de volgende dag gingen doen. Dat ging ongeveer zo.
K: Wil je morgen nog naar het Agra fort?
D: Hebben ze daar AC?
K: Dat denk ik niet
D: We komen er toch ook langs als we naar huis gaan?
K: Ja, Taj Mahal dan?
D: Kan ik de hele nacht vanuit hier zien. En de tweede keer verstoor ik vast de herinneringen van de eerste keer.
K: Ik haat dat zoute water hier
D: Ik haat die ondraaglijke hitte hier.
Gezamenlijke conclusie: We gaan morgenochtend naar huis!
Die avond hebben we nog op het dakterras naar de Taj Mahal gekeken. Deze lijkt in het donker net een spookkasteel, en het is niet mogelijk er foto’s van te maken. Helaas. Opeens dook er vuurwerk op naast de Taj Mahal. Heel erg mooi, totdat ik erachter kwam dat dat vuurwerk werd afgestoken ter ere van een indiaas huwelijk. Ik draaide me om met de woorden ‘Ik wens geen getuige te zijn van zoiets verachtelijks als een Indiase liefdeloze bruiloft’ en liep vastberaden naar de hotelkamer. We sloten de avond af met het kijken van de film: ‘Harry Potter: the chamber of secrets’ het enige dat in het Engels werd uitgezonden. Daarna viel ik met uitzicht op de Taj Mahal in slaap.
De volgende ochtend werd ik om 4 uur wakker. Ik keek naar buiten, waar het al aardig licht was. De Taj Mahal was grijs en somber. In het Oberoi hotel naast ons (een van de duurste hotel van India waarschijnlijk) was het een drukte van jewelste. Ik draaide me nog eens om en werd om 8 uur weer wakker. Ik pakte mijn spullen in, besloot wat ik voor ontbijt ging eten en bestelde do chai (2 indiase thee met veel melk en suiker). Daarna douchen in het walgelijke zoute water. Toen de thee arriveerde werd Karamvir wakker. Hij waagde zich niet eens meer aan het water, douchen kan thuis wel, en wij wilde naar huis. Na het ontbijt nog een keer afscheid nemen van de Taj Mahal die inmiddels weer straalde, en daarna de auto in. We reden nog even langs het Agra fort en zochten daarna de weg naar Delhi.
Na een rit van 5 uur waren we thuis. Het was de eerste keer dat ik het hier in Noida aangenaam weer vond.
Fout! Die weg was er inderdaad, althans, het begin ervan. Helaas was deze niet in gebruik. Na al ruim een uur gezocht te hebben wist iemand ons te vertellen dat onze route helemaal niet bestaat en moesten we dus weer terug naar Noida. Dat is niet al te goed voor je humeur. Gelukkig wist en vriend een goede weg en konden we na 1,5 uur vespilde tijd eindelijk de goede moed bij elkaar rapen en waren we dan eindelijk op weg naar de Taj Mahal.
De totale reis duurde 6 uur en toen we in het laatste uur merkte dat de AC de warmte niet meer uit de auto kon houden, maakte me dat flink nerveus. Het is toch helemaal niet zoveel warmer in Agra? Hoe kan het in vredesnaam warmer zijn dan 42-45 graden? Het kan dus. Bloedverziedend heet was het toen we eenmaal uit de auto stapte en mijn koffer naar de receptie werd gedragen. Nadat ik allerlei informatie had gedeeld en de mensen bij de receptie minstens 5 keer hadden gecheckt of het echt wel de bedoeling is dat wij een kamer delen (‘maar de kamer heeft maar een bed….’) konden we eindelijk naar kamer 405, onze verblijfplaats met gelukkig een AC die wel tegen de hitte opkon. De gebruiksaanwijzing van de kamer werd uitgereikt en toen opende de medewerker de gordijnen…
Daar wassie…. De Taj Mahal. Ik kon m zomaar zien vanuit mijn hotelkamer. Mooi, wit en onwaarschijnlijk. Ik vergat direct de hitte, trok mijn schoenen aan, rende de kamer uit naar het dakterras en… rende direct weer terug naar de hotelkamer. Nee, het was echt veel te heet om naar buiten te gaan. Eerst maar even bijkomen dan. Rond 5 uur zou het dragelijk zijn buiten, dus we besloten tot dan te wachten.
Ik heb ongeveer 2 uur uit het raam gekeken naar dat prachtige gebouw, en kon niet wachten om het van dichtbij te bekijken. Om 5 uur waagde we ons dus maar naar buiten. We moesten eerst kaartjes kopen, waarvoor het loket natuurlijk in de tegenovergestelde richting van de Taj Mahal is. Terwijl Karamvir Rs.30 moest betalen betaalde ik Rs.750. Zo is dat hier, als buitenlander betaal je automatisch meer. Daarna ging er karretje van het loket naar de ingang van de Taj Mahal. En zo conservatief als India is moest ik bij de vrouwen en Karamvir bij de mannen. Hetzelfde gebeurde bij de ingang van de Taj Mahal. Mannen en vrouwen gaan gescheiden naar binnen, gelukkig zie je elkar weer terug na alle beveiligingscontroles.
De Taj Mahal kent iederen van die ene foto die op internet te vinden is. Een mooi plaatje geschoten vanaf de voorkant (en officieel de enige plek waar je foto’s mag schieten. Het complex begint echter met een plein met rode gebouwen. Pas als je aan de rechter kan een poort doorgaat verschijnt de tuin met de Taj Mahal voor je. Je stapt een platform op waar je nog foto’s mag maken (het bekende kiekje) en loopt daarna een trap af met een bord dat er vanaf daar geen foto’s meer gemaakt mogen worden. Uiteraard heb ik me daar helemaal niets van aangetrokken en heb ik vrolijk overal foto’s gemaakt.
Ik waag me liever niet aan het beschrijven van de Taj Mahal. Iedereen komt met woorden als, het is veel mooier als op de foto’s en het is betoverend. Dat is het ook allemaal, maar als je echt wilt weten hoe de Taj is moet je m zelf zien. De enige ervaring die ik op dat moment had die wel te begrijpen is is dat het bloedje bloedje heet is. Ik zal dan nu ook de tip geven die ik keihard heb genegeerd. Ga nooit in Juni naar India!!! Je zweet uit poriën die je niet bekend zijn en het water dat je drinkt komt er gelijk aan alle kanten weer uit. (sorry voor de smakeloze beschrijving, maar het is ook gewoon smakeloos). Het is het echter wel waard. Ik heb ontzetten genoten bij de Taj Mahal, en heb er ondanks de hitte ruim 2 uur rondgelopen. Ondertussen druk handen schuddend van indiase kinderen die buitenlanders zo interessant vinden dat we behandeld worden als wereldsterren. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar na het gestaar in Amritsar en Delhi kon ik hier vreselijk van genieten.
Terug in de hotel kamer heb ik nog nooit zo genoten van de AC. Wat een verademing. Tijdens het eten dat we op de hotelkamer opaten (wij hebben een gezamelijke liefde ontwikkeld voor roomservice) en niet bijster interessant was, besproken we wat we de volgende dag gingen doen. Dat ging ongeveer zo.
K: Wil je morgen nog naar het Agra fort?
D: Hebben ze daar AC?
K: Dat denk ik niet
D: We komen er toch ook langs als we naar huis gaan?
K: Ja, Taj Mahal dan?
D: Kan ik de hele nacht vanuit hier zien. En de tweede keer verstoor ik vast de herinneringen van de eerste keer.
K: Ik haat dat zoute water hier
D: Ik haat die ondraaglijke hitte hier.
Gezamenlijke conclusie: We gaan morgenochtend naar huis!
Die avond hebben we nog op het dakterras naar de Taj Mahal gekeken. Deze lijkt in het donker net een spookkasteel, en het is niet mogelijk er foto’s van te maken. Helaas. Opeens dook er vuurwerk op naast de Taj Mahal. Heel erg mooi, totdat ik erachter kwam dat dat vuurwerk werd afgestoken ter ere van een indiaas huwelijk. Ik draaide me om met de woorden ‘Ik wens geen getuige te zijn van zoiets verachtelijks als een Indiase liefdeloze bruiloft’ en liep vastberaden naar de hotelkamer. We sloten de avond af met het kijken van de film: ‘Harry Potter: the chamber of secrets’ het enige dat in het Engels werd uitgezonden. Daarna viel ik met uitzicht op de Taj Mahal in slaap.
De volgende ochtend werd ik om 4 uur wakker. Ik keek naar buiten, waar het al aardig licht was. De Taj Mahal was grijs en somber. In het Oberoi hotel naast ons (een van de duurste hotel van India waarschijnlijk) was het een drukte van jewelste. Ik draaide me nog eens om en werd om 8 uur weer wakker. Ik pakte mijn spullen in, besloot wat ik voor ontbijt ging eten en bestelde do chai (2 indiase thee met veel melk en suiker). Daarna douchen in het walgelijke zoute water. Toen de thee arriveerde werd Karamvir wakker. Hij waagde zich niet eens meer aan het water, douchen kan thuis wel, en wij wilde naar huis. Na het ontbijt nog een keer afscheid nemen van de Taj Mahal die inmiddels weer straalde, en daarna de auto in. We reden nog even langs het Agra fort en zochten daarna de weg naar Delhi.
Na een rit van 5 uur waren we thuis. Het was de eerste keer dat ik het hier in Noida aangenaam weer vond.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
