Amritsar!!
Door: daniellelooije
Blijf op de hoogte en volg Danielle
09 Juni 2011 | India, Noida
Het is zondag ochtend 5 uur Indiase tijd en ik moet me haasten. Mijn kleine koffer is opnieuw gepakt want we gaan vandaag naar Amritsar in Punjab. Onze trein vertrekt om 7.10 uur en een taxi komt ons halen om 6 uur. Ik heb hooguit 3 uur geslapen en Karamvir is zijn bed niet uit te krijgen. Ik ren ondertussen tussen de badkamer, de keuken en de kamer om alles bij elkaar te krijgen, te zorgen dat we niets vergeten en mijn lief wakker te krijgen. Komt er ook nog bij dat de taxi andere plannen had dan wij en om 5.30 al voor de deur staat. Om 5.45 zitten we in de taxi op weg naar Delhi railway station. We gaan met de trein. Delhi is prachtig vanuit en taxi, en India is bijzonder vanuit de trein. In de trein zie je echt van alles, waaronder kinderen die rustig op de rails spelen, varkens die naast de rails liggen te rollen in de modder, mensen die tussen het vuilnis opzoek zijn naar iets en natuurlijk heel veel huizen, mooie grote huizen, kleine krotten en plastic tentjes in de sloppenwijken. Maar ook al is er zoveel te zien, 6 uur in de trein is heel erg lang.
Na 6 uur zijn we dan ook heel erg blij als er omgeroepen wordt dat we in Amritsar zijn. We pakken snel onze spullen en springen de trein uit. Op het station zoeken we een autorikshaw die ons naar het hotel kan brengen. Het hotel is 5 minuten van het station vandaan. Dit wisten we niet maar het was wel een fijne bijkomstigheid. We kwamen rond 2 uur in het hotel aan en daar kreeg ik mijn eerste shock. Ik liep naar de receptie om me te melden en gaf de man mijn boekingsbevestiging. Ik zie hem dat ik gereserveerd had. De man keek naar me, keek naar de bevestiging, draaide zijn hoofd naar Karamvir en begon tegen hem te praten. Tegen mij zei hij geen woord. Ik had direct een hekel aan die man, en dat zou er de komende dagen niet beter op worden.
Toen we ons geïnstalleerd hadden in de kamer belde we een taxi om ons naar de grens tussen India en Pakistan te brengen. Daar is een ceremonie rond 5 uur voor het sluiten van de grens. Het was 30km van Amritsar vandaan en het duurde ongeveer een uur om er te komen. Het was er verschrikkelijk druk, warm en chaotisch. Shock nummer 2, iedereen keek naar me, maar dan ook echt iedereen. Mensen draaide zich om om naar me te kijken, wezen naar me zodat anderen naar me keken en liepen desnoods een rondje om zodat ze me nog eens goed konden bekijken. Ik probeerde een rustige plek te vinden waar ik niet zo in de belangstelling stond, maar die was er niet. Constant kwamen er kinderen naar me toe die me spullen en water wilden verkopen of vroegen om geld. Het toppunt was dat ik mijn handtas niet mee mocht nemen naar de grens en deze dus bij iemand achter moest laten. Dat was het toppunt. We vonden geen plek waar je veilig je tas achter kan laten en ik was het ontzetten zat. We hadden de grens gezien en iedereen had mij gezien. Ik wilde weg, en zo geschiedde.
Terug in het hotel moest ik even op adem komen. We aten kip met een heerlijke saus op de kamer en keken een bollywood film op de tv. De films hebben hier geen ondertiteling dus het is maar goed dat ik de taal een beetje versta. Na een uur had ik mijn moed weer terug en gingen we opnieuw op pad, dit keer naar de Golden Temple. Dit is de meest heilige en bekende tempel van de Sikhs, de plek dus waar ik met Karamvir naartoe moet. We namen een autorikshaw, iets wat ik wel fantastisch vind in Amritsar, en crosten door de stad heen. Ik werd uiteraard weer bekeken, maar het maakte me niets uit. Ik moet hier maar aan wennen. Er was een soort sikh festival en op de straten werd eten uitgedeeld. We kregen een bakje met een soort prut die half zoet en half zout is. Het zag er walgelijk uit, maar het smaakte heerlijk. We kochten o straat een soort sjaaltje waar mannen hun hoofd mee bedekken. Dat is verplicht op heilige grond. Daarna liepen we naar de tempel.
We moesten eerst naar de zijkant om onze schoenen af moesten geven. Daar moest we ook ons haar bedekken. Ik met mijn sjaal, en Karamvir met zijn doekje. Daarna liepen we door een bak met water om onze voeten te reinigen en mochten we naar binnen. De eerste blik op de Golden Temple is prachtig, zeker als het donker is. De temple is mooi verlicht en schijnt als een zon. Veel mijn zijn daar een het aanbidden en wassen zich in het heilige water om hun zonden weg te wassen. Je kunt op verschillende plekken naar binnen om het heilige boek te aanbinnen, en verder kan je om de tempel heen lopen. Het is echt prachtig. Je kunt het zien op mijn foto’s, maar die zullen nooit weergeven hoe mooi het echt is. De sfeer en het licht is prachtig. We hebben er een tijd rondgelopen. Uiteraard op gepaste afstand van elkaar, wat je in zo’n omgeving absoluut niet wilt. Uiteindelijk verlieten we heilige grond en stonden we weer midden in de drukte van India. We hebben wat tussen de winkels rondgelopen en gingen uiteindelijk in een rikshaw terug naar het hotel. Met een zucht ploften we op het bed, tv aan en verstand op nul. Helaas moesten we nog eten. We hadden op de kamer kunnen eten, maar we besloten naar een van de restaurants te gaan. Daar aten we vis met een soort yoghurt saus. Het leek een beetje op kibbeling, maar het is natuurlijk not done om te zeggen dat je kibbeling hebt gegeten in India. Daarna konden we eindelijk gaan slapen.
De volgende dag waren we vroeg wakker en waagden we ons in de hitte. Het zou in Amritsar minder warm moeten zijn dan in Delhi, maar wij hadden pech. Het was extreem heet en buiten is geen AC. We gingen als eerst naar Jallianwala Bagh, een park waar vroeger honderden sikhs zijn vermoord door de britten. Er brandt een eeuwige vlam en de kogelgaten zitten nog in de muur. Het park is prachtig en rustig. In het gebouw bij de uitgang is een tentoonstelling over de moorden en boven is een film. We hebben de film gekeken maar hij was in punjabi, niet echt geschikt voor touristen, jammer.
Na de film keken we nog even van buitenaf naar de golden temple, en vertrokken we per rikshaw naar de silver temple. Dit is een hindu temple die de silver temple wordt genoemd door zijn zilveren deuren. Het is er veel rustigen en koeler dan de rest van de stad, dus het was heerlijk genieten. Er komen hier weinig toeristen, dus uiteraard had ik weer een hoop bekijks. Ook hier wasten de hindu’s hun zonden weg en er zwommen mooie vissen in het water. Langs de kant om het water heen waren allerlei beelden van hindu goden en deze stonden ook in het water. In het midden van het water stond de temple. Erg mooi om te zien. Na ons bezoek aan de tempel kochten we nog wat indiase broodachtige dingen voor Karamvir’s moeder.
Intermezzo, helemaal vergeten te vertellen. Op de eerste dag in Amritsar belde zijn moeder opeens. Ze was er op de een of andere manier achter gekomen dat hij in Amritsar was en belde constant achter elkaar. Voor de mensen die onze hele geschiedenis kennen zal het duidelijk zijn dat dit nogal stressvol was. Ik moet me hier angstvallig verstoppen voor alles wat familie of vriend is van Karamvir, omdat het anders problemen op zal leveren en ons samenzijn voorbij is. Uiteindelijk besloot hij maar naar huis te bellen, hopend dat hij er nog een verhaal aan kon breien. Bang dat we gesnapt waren keek ik angstig naar hem terwijl hij belde. Grote opluchting, ze belde om haar boodschappenlijstje door te geven , niet om hysterie te schoppen.
En toen was de dag alweer voorbij. We aten in onze kamer in het hotel en sliepen daarna als roosjes. De volgende dag gingen we weer naar huis.
De volgende dag was rustig. We liepen nog wat door de stad en pakten daarna onze spullen in. De trein zou ’s middags vertrekken en we hadden weer een lange reis voor de boeg. De treinreis duurde 7,5 uur, niet iets waar je blij van wordt. Wel zaten er ontzettend lieve mensen en kinderen bij ons in de wagon die het geen donder kon schelen dat er een indiase man met een blanke vrouw is. De mensen praatten gewoon tegen me en kinderen waren nieuwsgierig naar me. In het begin waren ze verlegen, maar later kwamen ze gewoon gedag zeggen. Een klein meisje van een jaar oud was in het begin constant aan het huilen. Toen haar moeder haar oppakte en met haar rondliep zag ze me opeens. Ik glimlachte naar haar en ze werd stil. Uiteindelijk begon ze terug te lachen en werd ze vrolijk. Ze bleef constant naar me kijken. Eindelijk iemand die me waardeerde hier in India. Omdat ik blijkbaar de enige was die haar stil kon houden zette haar moeder haar maar op de stoel voor me die toevallig leeg was, tot ze in slaap viel.
Na 7,5 uur waren we terug in Delhi en gingen we met een taxi terug naar ons huis in Noida. We waren allebei chagerijnig van de lange reis en wilde alleen maar slapen. Karamvir moest de volgende dag werken. Dit is het fijne van bij iemand thuis zijn die je kent. Je kunt gewoon chagerijnig zijn zonder dat iemand dat vervelend vind. En samen chagerijnig zijn heeft ook wel zo zijn charme. Nu een paar dagen in Noida en Delhi, en dan gaan we naar de Taj Mahal!!!
Na 6 uur zijn we dan ook heel erg blij als er omgeroepen wordt dat we in Amritsar zijn. We pakken snel onze spullen en springen de trein uit. Op het station zoeken we een autorikshaw die ons naar het hotel kan brengen. Het hotel is 5 minuten van het station vandaan. Dit wisten we niet maar het was wel een fijne bijkomstigheid. We kwamen rond 2 uur in het hotel aan en daar kreeg ik mijn eerste shock. Ik liep naar de receptie om me te melden en gaf de man mijn boekingsbevestiging. Ik zie hem dat ik gereserveerd had. De man keek naar me, keek naar de bevestiging, draaide zijn hoofd naar Karamvir en begon tegen hem te praten. Tegen mij zei hij geen woord. Ik had direct een hekel aan die man, en dat zou er de komende dagen niet beter op worden.
Toen we ons geïnstalleerd hadden in de kamer belde we een taxi om ons naar de grens tussen India en Pakistan te brengen. Daar is een ceremonie rond 5 uur voor het sluiten van de grens. Het was 30km van Amritsar vandaan en het duurde ongeveer een uur om er te komen. Het was er verschrikkelijk druk, warm en chaotisch. Shock nummer 2, iedereen keek naar me, maar dan ook echt iedereen. Mensen draaide zich om om naar me te kijken, wezen naar me zodat anderen naar me keken en liepen desnoods een rondje om zodat ze me nog eens goed konden bekijken. Ik probeerde een rustige plek te vinden waar ik niet zo in de belangstelling stond, maar die was er niet. Constant kwamen er kinderen naar me toe die me spullen en water wilden verkopen of vroegen om geld. Het toppunt was dat ik mijn handtas niet mee mocht nemen naar de grens en deze dus bij iemand achter moest laten. Dat was het toppunt. We vonden geen plek waar je veilig je tas achter kan laten en ik was het ontzetten zat. We hadden de grens gezien en iedereen had mij gezien. Ik wilde weg, en zo geschiedde.
Terug in het hotel moest ik even op adem komen. We aten kip met een heerlijke saus op de kamer en keken een bollywood film op de tv. De films hebben hier geen ondertiteling dus het is maar goed dat ik de taal een beetje versta. Na een uur had ik mijn moed weer terug en gingen we opnieuw op pad, dit keer naar de Golden Temple. Dit is de meest heilige en bekende tempel van de Sikhs, de plek dus waar ik met Karamvir naartoe moet. We namen een autorikshaw, iets wat ik wel fantastisch vind in Amritsar, en crosten door de stad heen. Ik werd uiteraard weer bekeken, maar het maakte me niets uit. Ik moet hier maar aan wennen. Er was een soort sikh festival en op de straten werd eten uitgedeeld. We kregen een bakje met een soort prut die half zoet en half zout is. Het zag er walgelijk uit, maar het smaakte heerlijk. We kochten o straat een soort sjaaltje waar mannen hun hoofd mee bedekken. Dat is verplicht op heilige grond. Daarna liepen we naar de tempel.
We moesten eerst naar de zijkant om onze schoenen af moesten geven. Daar moest we ook ons haar bedekken. Ik met mijn sjaal, en Karamvir met zijn doekje. Daarna liepen we door een bak met water om onze voeten te reinigen en mochten we naar binnen. De eerste blik op de Golden Temple is prachtig, zeker als het donker is. De temple is mooi verlicht en schijnt als een zon. Veel mijn zijn daar een het aanbidden en wassen zich in het heilige water om hun zonden weg te wassen. Je kunt op verschillende plekken naar binnen om het heilige boek te aanbinnen, en verder kan je om de tempel heen lopen. Het is echt prachtig. Je kunt het zien op mijn foto’s, maar die zullen nooit weergeven hoe mooi het echt is. De sfeer en het licht is prachtig. We hebben er een tijd rondgelopen. Uiteraard op gepaste afstand van elkaar, wat je in zo’n omgeving absoluut niet wilt. Uiteindelijk verlieten we heilige grond en stonden we weer midden in de drukte van India. We hebben wat tussen de winkels rondgelopen en gingen uiteindelijk in een rikshaw terug naar het hotel. Met een zucht ploften we op het bed, tv aan en verstand op nul. Helaas moesten we nog eten. We hadden op de kamer kunnen eten, maar we besloten naar een van de restaurants te gaan. Daar aten we vis met een soort yoghurt saus. Het leek een beetje op kibbeling, maar het is natuurlijk not done om te zeggen dat je kibbeling hebt gegeten in India. Daarna konden we eindelijk gaan slapen.
De volgende dag waren we vroeg wakker en waagden we ons in de hitte. Het zou in Amritsar minder warm moeten zijn dan in Delhi, maar wij hadden pech. Het was extreem heet en buiten is geen AC. We gingen als eerst naar Jallianwala Bagh, een park waar vroeger honderden sikhs zijn vermoord door de britten. Er brandt een eeuwige vlam en de kogelgaten zitten nog in de muur. Het park is prachtig en rustig. In het gebouw bij de uitgang is een tentoonstelling over de moorden en boven is een film. We hebben de film gekeken maar hij was in punjabi, niet echt geschikt voor touristen, jammer.
Na de film keken we nog even van buitenaf naar de golden temple, en vertrokken we per rikshaw naar de silver temple. Dit is een hindu temple die de silver temple wordt genoemd door zijn zilveren deuren. Het is er veel rustigen en koeler dan de rest van de stad, dus het was heerlijk genieten. Er komen hier weinig toeristen, dus uiteraard had ik weer een hoop bekijks. Ook hier wasten de hindu’s hun zonden weg en er zwommen mooie vissen in het water. Langs de kant om het water heen waren allerlei beelden van hindu goden en deze stonden ook in het water. In het midden van het water stond de temple. Erg mooi om te zien. Na ons bezoek aan de tempel kochten we nog wat indiase broodachtige dingen voor Karamvir’s moeder.
Intermezzo, helemaal vergeten te vertellen. Op de eerste dag in Amritsar belde zijn moeder opeens. Ze was er op de een of andere manier achter gekomen dat hij in Amritsar was en belde constant achter elkaar. Voor de mensen die onze hele geschiedenis kennen zal het duidelijk zijn dat dit nogal stressvol was. Ik moet me hier angstvallig verstoppen voor alles wat familie of vriend is van Karamvir, omdat het anders problemen op zal leveren en ons samenzijn voorbij is. Uiteindelijk besloot hij maar naar huis te bellen, hopend dat hij er nog een verhaal aan kon breien. Bang dat we gesnapt waren keek ik angstig naar hem terwijl hij belde. Grote opluchting, ze belde om haar boodschappenlijstje door te geven , niet om hysterie te schoppen.
En toen was de dag alweer voorbij. We aten in onze kamer in het hotel en sliepen daarna als roosjes. De volgende dag gingen we weer naar huis.
De volgende dag was rustig. We liepen nog wat door de stad en pakten daarna onze spullen in. De trein zou ’s middags vertrekken en we hadden weer een lange reis voor de boeg. De treinreis duurde 7,5 uur, niet iets waar je blij van wordt. Wel zaten er ontzettend lieve mensen en kinderen bij ons in de wagon die het geen donder kon schelen dat er een indiase man met een blanke vrouw is. De mensen praatten gewoon tegen me en kinderen waren nieuwsgierig naar me. In het begin waren ze verlegen, maar later kwamen ze gewoon gedag zeggen. Een klein meisje van een jaar oud was in het begin constant aan het huilen. Toen haar moeder haar oppakte en met haar rondliep zag ze me opeens. Ik glimlachte naar haar en ze werd stil. Uiteindelijk begon ze terug te lachen en werd ze vrolijk. Ze bleef constant naar me kijken. Eindelijk iemand die me waardeerde hier in India. Omdat ik blijkbaar de enige was die haar stil kon houden zette haar moeder haar maar op de stoel voor me die toevallig leeg was, tot ze in slaap viel.
Na 7,5 uur waren we terug in Delhi en gingen we met een taxi terug naar ons huis in Noida. We waren allebei chagerijnig van de lange reis en wilde alleen maar slapen. Karamvir moest de volgende dag werken. Dit is het fijne van bij iemand thuis zijn die je kent. Je kunt gewoon chagerijnig zijn zonder dat iemand dat vervelend vind. En samen chagerijnig zijn heeft ook wel zo zijn charme. Nu een paar dagen in Noida en Delhi, en dan gaan we naar de Taj Mahal!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
