Ik ben in India!!!

Nou, hier issie dan. Mijn eerste verslag vanuit India. Het heeft even geduurd (ik ben hier al bijna een week), maar er waren wat problemen met het internet. Het is tenslotte wel India. Ik zal mijn verslag opdelen want ik heb ontzettend veel te vertellen en een te lang verslag is niet echt leesbaar. Maar goed, om maar bij het begin te beginnen.

Vrijdag ochtend 3 juni was het eindelijk zover. Ik had natuurlijk de hele nacht niet geslapen en was bloed nerveus. Mijn koffers waren gelukkig een maand geleden al gepakt dus alles stond klaar. Ik was er alleen niet zeker van dat ik onder het maximaal gewicht zou blijven. Meer reden voor zenuwen dus. Bij de balie op Schiphol bleek dat terecht. Mijn koffer was 24,2kg zwaar, 1,2 kg te zwaar dus. Maar…. De vrouw achter de balie zei er niets van en dus ging mijn koffer gewoon op de band op weg naar India. Ik ben daarna nog even naar buiten gegaan om te roken en heb daarna afscheid genomen van mijn moeder. Na de paspoort controle keek ik even om me heen, en realiseerde me, nu gaat het echt gebeuren.

Ik had verwacht dat ik 40 minuten naar de gate moest lopen (wat meestal zo is met een vlucht naar Delhi), maar mijn gate was maar 3 minuten lopen. Ik was er dus ruim een uur te vroeg en zat tussen alleen maar indiers. Op mijn vlucht geen Nederlander te vinden. Enkel een alleen reizende Amerikaan en 2 Scandinavische vrouwen. Ik kon dus al even aan het gevoel wennen. Om 10.20 uur gingen we door de controle en snel daarna boarden. Ik had gelukkig een heerlijke stoel voorin met veel beenruimte. Mijn buurman was een indiase arts (wat ik over het algemeen door slechte ervaring niet fijn geruststellend vind, maar deze bleek betrouwbaar :-p). Hij ging alleen naar Varanassi om zijn Guru te bezoeken. We hebben fijn gepraat over van alles en nog wat en hij hielp me met mijn formulier voor de douane in te vullen. Bij de paspoort controle wees hij me voor onze wegen scheidde nog even waar ik Wiskey kon kopen voor India.

India... die nu weer gewoon Karamvir heet, hij was nog maar een paar meter van me verwijderd. Ik kon eindelijk mijn armen slaan om de liefste en leukste man die er op deze planeer rond loopt. Ik kocht snel een fles Glenfiddisch en haastte me naar de uitgang. De douane controleerde me niet eens dus ik kon zo doorlopen. In de aankomst hal was het rustiger dan ik had verwacht. Een hoop indiers met bordjes met namen van mensen die ze op kwamen halen. Ik keek om me heen en zag… geen Karamvir. Ik ging de vertrekhal uit naar buiten (waar het maar 31 graden was gelukkig dus niet te warm) en zocht verder. Ook geen Karamvir. Mijn telefoon werkte niet dus ik kon hem niet bellen. Gelukkig kreeg ik na een paar minuten wel ontvangst en belde ik hem. Hij was op de parkeerplaats en zou er over 10 minuten zijn. Dat was mooi, want dan kon ik nog snel even roken zonder dat hij het zag (ik had hem verteld dat ik gestopt was, maar nooit dat ik weer begonnen ben).

Zittend op een randje van een trap, keek ik om me heen en zag niet veel dingen die anders waren dan op Schiphol. De variëteit in mensen is wat minder. Iedereen heeft zwart haar en een getinte huidskleur. Ik genoot van de warmte tot ik een hand op mijn schouder voelde, opkeek en de allerliefste glimlach ooit zag. Eindelijk samen. Hij nam me mee naar zij auto en we reden naar zijn huis. Onderweg zag ik de meest vreemde vrachtwagens en rikshaws en hoorde ik een hoop getoeter om ons heen. Na ongeveer een uur waren we bij het huis van Karamvir. Mijn bed lag al klaar en mijn eigen la in de kast was vrij zodat ik mijn spullen erin kwijt kon. Een uur later viel ik in slaap.

De volgende dag werd ik wakker in de ergste bloedhitte die je je kan bedenken. Er was een powercut, iets wat vrij normaal is in India. Omdat er niet genoeg elektriciteit is wordt dit gewoon zo af en toe afgesloten. Dat is op zich prima, maar niet als het buiten 45 graden is en je airconditioner op stroom werkt. Gelukkig ging het weer snel aan en kon ik bijkomen, languit liggend voor de AC, waar India smakelijk om moest lachen.

We hadden geplant om naar de zoo in Delhi te gaan, maar daar hadden we eigenlijk weinig zin in. We zouden later wel wat gaan doen, maar dat werd steeds later en later en uiteindelijk besloten we maar gewoon tegen elkaar hangend films te kijken. Ik pakte mijn koffers uit en verspreidde mijn spullen over het hele huis en toen ik het zat was sleurde ik Karamvir mee naar buiten om op zoek te gaan naar heilige koeien die midden op straat lagen. We vonden ze, en naast dat ook een hoop straathonden en een fruitkraampje waar we heerlijke mango’s kochten. Na een tocht door Noida gingen we terug naar huis (wat overigens nu opeens ‘ons huis’ is). Heerlijk terug naar de airconditioning. Ik ga morgen India wel in.