We zijn er... en nu een dag familiebezoek

We zijn er, in Oslo. De vlucht was fantastisch, en ik heb de turbulentie gekregen waar ik om vroeg. Mijn moeder scheet 7 kleuren (excusez le mot), maar ik had de grootste lol. En om 12 uur aan de wijn beginnen vind ik ook echt geen probleem. Bij de landing kregen we wel het slechte nieuws dat het rotweer was op de eindbestemming. En het was waar. Donkere grijze wolken, heel jammer.

Mijn oom (die in Oslo woont) kwam ons ophalen van het vliegveld. Nadat we onszelf en de bagage in zijn auto hadden gepropt reden we naar zijn huis. Ik keek om me heen en dacht... is dit het nou? En dat dacht ik ook al toen ik mijn magische ANWB boekje doorkeek. Want werkelijk waar, na 4 dagen Parijs wil je echt niet meer naar Oslo. De stad is prachtig. Mooi water, mooie bergen, mooie huizen, mooi water. Allemaal prachtig, maar dynamiek straalt het niet uit.

Maar wat wel leuk was was om bij mijn familie thuis te komen. Een hereniging met mijn nichtje is altijd geweldig. Na 5 minuten lijkt het alsof ze nooit weg was geweest, en zij was blij dat ik eindelijk in Noorwegen was.

Nadat we wat gegeten en gedronken hadden gingen we naar het hotel. Een mooi hotel (wel een beetje oudbollige inrichting in de kamers, maar we hadden een bad op de kamer!!). We bleven daar een uurtje en gingen daarna met de trein weer terug naar het huis van mijn oom om daar te eten. De treinreis was geweldig, de wandeling van station naar huis minder. Bergje op bergje af is leuk, maar niet als je met mensen loopt die twee keer zo lang zijn als jij. Daarbij is mijn conditie toch niet wat ik hoopte dat het was. Teleurstellen, toch maar naar de sportschool.

Het eten was heerlijk. Mijn tante had vissoep gemaakt, wat smerig klonk, maar heerlijk smaakte. En dan nog met uitzicht op de Oslofjord en de prachtige bergen, beschenen door het zonnetje dat inmiddels doorgebroken was. Die houden we de rest van de vakantie vast!

's Avonds gingen we weer weg. Ik wilde nog niet, want ik wist dat ik dan de rest van de avond in de hotel kamer opgesloten zou zitten. Maar we gingen toch.

Het is ongeveer 2 kilometer lopen van het centraal station van Oslo naar ons hotel. En de straat waar je doorheen loopt (Karl Johan) is fantastisch! Veel mensen, leuke tentjes, leuke winkels. En helaas heb ik daar helemaal niets van gezien. Iedereen wilde naar huis. Ik ben te jong voor dit reisgezelschap. Ter hoogte van de haven hoorde ik geluiden waar ik blij van werd. Muziek die ik herkende (het bleek een optreden van Imran Kahn, maar daar schrijf ik morgen meer over).

In het hotel stapte ik in bed, begon ik te lezen, en hoopte ik dat ik morgen echt iets van Noorwegen zou zien.