Geen happy end

Ik wist het al gisteren. Ik wist het al en toch hoopte ik dat ik het nog ging halen. Toen ik gisteren rond deze tijd stond te knuffelen met de baby olifantjes, toen ik op die walgelijke markt rondliep om oorbellen te scoren en ook toen ik gezellig met Susan en Sarah aan het eten was in town. Ik vergat het even toen we dice aan het spelen waren in onze laatste uurtjes in Nairobi. Maar toen we gisteren om 7 uur in de taxi stapte naar het vliegveld van Nairobi om onze reis naar Nederland te starten werd dit niet alleen een reis naar huis, maar ook een reis tegen de klok.

Mijn opa was echt aan het sterven. De hele familie in Nederland zou in het vverzorgingshuis blijven slapen, want het ging echt heel erg slecht. Misschien zou ik het nog halen zei mijn moeder, hij is heel sterk. En daar hoopte ik op. Na een vlucht met verschrikkelijk veel turbulentie misten we de vlucht in Parijs naar Amsterdam. Doordat de steward in Parijs medelijden met me had mochten we direct naar een balie en skipte we de rij om overgeboekt te worden naar de eerst volgende vlucht naar Amsterdam die om 9 uur vloog.

Maar het was te laat. Mijn opa is vanochtend om 6 uur overleden, en ik heb het niet gehaald om bij hem te zijn. Nu ben ik net thuis van een lange reis, en ga ik opnieuw mijn koffer pakken om mijn familie bij te staan.

Wat ik in dit voorlopig laatste verslag wil zeggen is dat ik geen spijt heb dat ik ben gegaan. Ik heb een fantastische tijd gehad in Nairobi met hele lieve mensen en ervaringen waar ik niet eens van kon dromen. Ik mis de palmbomen, de flessen water, de mutatu's en de mensen (en dieren). Ik hoop ooit nog eens terug te gaan naar dit mooie land in Afrika.Voorlopig even geen meetings met vrienden om al mijn foto's te delen, maar iedereen houdt het van mij tegoed. En om eerlijk te zijn raad ik iedereen aan om niet alleen te genieten van mijn foto's. Ga er maar gewoon zelf heen om alles te zien. Geloof me, je krijgt er geen spijt van, wat er ook gebeurt.