Twee maanden in Nederland

Een afscheid in Pakistan, maar in Nederland waren er genoeg mensen die op ons wachtte. De vlucht van Pakistan naar Nederland was verschrikkelijk. Ik was doodziek, waarschijnlijk van het eten dat we de dag ervoor hadden gegeten, gecombineerd met de stress. Op beide vluchten vreselijk overgegeven tot ergernis van de rest van de passagiers. 16 uur later waren we gelukkig op Schiphol. Er was nog maar een obstakel, de paspoortcontrole. Hoe vaak had ik al niet voor mij gezien dat mensen mee moesten komen voor een interview. Doodnerveus stonden we in de rij, en ja hoor, de mensen voor ons werden meegenomen omdat de marechaussee niet vertrouwde wat ze kwamen doen in ons kikkerlandje. En toen waren wij aan de beurt. Paspoorten op de balie. ‘Blijft deze meneer bij u in huis verblijven?’ ‘Ja,dat klopt, hij is mijn man, we zijn net getouwd’. ‘Gefeliciteerd, en wat gaan jullie doen?’ ‘Reizen door Europa, maar eerst gaan we mijn verjaardag en de feestdagen met mijn familie vieren. ‘ De stempel werd in het paspoort gezet ‘Enjoy your stay in the Netherlands sir’. ZOMAAR!! Zomaar stonden we opeens aan de andere kant van de paspoortcontrole samen officieel in Nederland. Ik kon die man wel zoenen en als ik hem ooit nog tegen kom dan doe ik dat alsnog.

En toen kwam de ontmoeten met mijn moeder. Die stond ons op te wachten bij Schiphol. Foto’s maken samen en met het bord Schiphol en later even uitstappen bij Amsterdam Bijlmer Arena om een foto te maken met de Arena en het bord van Ajax. Daarna lekker naar huis en naar bed, want ik was nog steeds ziek. Het avontuur in mijn eigen land kon later wel beginnen. Eerst genieten van lekker Nederlands eten en onder moeders vleugels.

Genieten hebben we zeker gedaan. De twee maanden waren omgevlogen en wat is het heerlijk om lekker bij je moeder thuis te wonen. Alles is weer gewoon lekker makkelijk. Warm huis, altijd gewoon eten in de koelkast, al mijn eigen spullen om me heen. We zijn naar Amsterdam en Utrecht geweest, zijn naar de bioscoop geweest (voor Bilal de eerste keer) naar het zwembad (ook eerste keer) en Bilal heeft een contract aangeboden gekregen bij FC Breukelen. Natuurlijk heeft Bilal ook mijn vrienden en familie ontmoet. Helaas niet iedereen, dat lukte niet met de feestdagen tussendoor. En natuurlijk hebben we sinterklaas, kerst en oud&nieuw gevierd. Allemaal nieuw voor Bilal en even gezellig. Oud&Nieuw was wel heel bijzonder omdat de kleine Romeo besloot geboren te worden terwijl wij bij zijn moeder en familie op bezoek waren.

Maar behalve het genieten was er ook ernst. Hoe fijn we het ook vonden in Nederland, we mogen niet blijven. Althans ik wel, maar niet met Bilal. En eens ding was voor ons heel belangrijk, we willen niet meer apart leven, we blijven bij elkaar. Huizen jacht dus. Wat in eerste instantie niet al te moeilijk leek te zijn liep uit op een drama. Zowel in België als Duitsland eisten de meeste makelaars en huiseigenaren een vast contract met een goed salaris voordat zij een appartement aan je verhuren. Aan de andere kant wilden werkgevers mij alleen een baan geven als ik al een huis had in dat land. Drama! Het was een cirkel waar we niet uit zouden komen.

Totdat ik met Georgia, een vriendin van de basisschool die tegenwoordig in Suriname woont, afsprak. Haar moeder is een goede vriendin van mijn moeder, en Georgia was in Nederland om hier te bevallen (zie Oud&Nieuw verhaal). Nadat ik de afspraak met haar gemaakt had ze mijn moeder opeens dat de familie in Griekenland appartementen had en dat ik eens moest vragen of die toevallig leeg zijn en of wij daar mogen wonen. Griekenland, daar wilde ik altijd al wonen en nu kan het!

Eenmaal daar op visite bleek dat zij zelf een strandhuis hebben hier, maar daar mag niemand wonen, dat is voor vakantie. Echter de twee tantes hadden wel allebei een appartement dat leeg stond en waar gewoon gehuurd kon worden. Athena belde gelijk en het eerste appartement mochten we in ieder geval huren. Later hoorde we dat het andere appartement ook geregeld kon worden, en dat was nog iets goedkoper. En zo was het opeens rond. Wij gaan naar Griekenland.

We spreken de taal niet, we weten de weg niet en het is economische crisis. En toch was het een fantastisch idee. In de laatste week voor vertrek heb ik me nog als zelfstandig ondernemer ingeschreven zodat ik in Griekenland gewoon werkzaam kon blijven en mijn grote droom zelfstandige te zijn kon verwezenlijken. Alle documenten waren geregeld, tickets gekocht, koffers ingepakt en opnieuw afscheid nemen.

En dit afscheid viel me enorm zwaar. Ik kon het opeens niet meer aan, constant afscheid nemen, steeds weer een nieuw huis. Geen zekerheid, geen vastheid, weer opnieuw beginnen. Ik heb drie dagen lang gehuild en tot op het moment dat ik het vliegtuig instapte wilde ik naar huis. Maar toch hebben we het gedaan, en inmiddels zitten we al bijna twee weken in ons nieuwe land.

En over onze avonturen in Griekenland… daar ga ik later over schrijven.